Ik heb het al een paar keer gedaan. Fantastisch, je knapt er echt van op en je hoeft geen vermoeiende gesprekken te voeren. Ik heb namelijk een hekel aan een rumoerige omgeving waar iedereen door elkaar praat. Het is een aanslag op mijn oren en ik kom schor geschreeuwd weer thuis. Gezellig hoor, die tot café omgetoverde fabriekshallen met kale vloeren, maar een ramp voor mensen met gehoorproblemen zoals ik. Bij Pink Dance hoef je niet per se te praten. Je hebt makkelijk contact, er komt andere energie vrij, energie die ligt opgeslagen in ons lichaam, als een soort DNA. Het ligt te wachten tot we het vrij laten stromen en ja……daar gaat ie dan, voetjes van de vloer! En er weer op. En hup naar links, naar rechts, armen omhoog, omlaag, benen naar links, naar rechts, vooruit met die ouwe geit. Nederland in Beweging van de tv, maar nu verzin je de bewegingen zelf. Alleen of samen met iemand anders. Iemand die je misschien nog niet kende, iemand waar je even contact mee legt. Je glimlacht naar elkaar. Iedereen die meedoet straalt. De swingmuziek brengt alle verstopte en geblokkeerde blijheid terug. Je bent weer helemaal in de jaren zestig, zeventig, tachtig. Die muziek kennen we allemaal, het is eeuwige, onvergankelijke muziek. Veel nummers roepen herinneringen op, een eerste verliefdheid, al dan niet beantwoord. Meestal weet je nog precies waar je was bij welk liedje.

Onlangs was ik in de Oranjekerk waar het mobiele Danspaleis was neergestreken met een roze versie. Mannen dansten met mannen, vrouwen met vrouwen en mannen met vrouwen, of met welke gender je je ook identificeert. Laat Poetin het maar niet weten, hij zou ons allemaal arresteren wegens deelname aan een ‘extremistische organisatie’. Dat snap ik wel. Als oorlog voeren je normale bezigheid is, dan is dansen ongewenst en ongepast. Mannen die geen andere mannen doden, maar liefhebben, en vrolijk samen dansen. Daar win je de oorlog niet mee.

Blij dat ik niet in Rusland woon.  

Ik dwaal af. Ik vraag een verzoekplaatje aan en moet opkomen door twee gordijnen, zodat ik even in de schijnwerpers sta. Want dat is het Danspaleis ook: iedereen is een ster, iedereen krijgt even een portie aandacht als hij wil. Dan klinken de eerste tonen van The Happening van The Supremes. De muziek brengt mij en veel anderen op de dansvloer. Iedereen is vrolijk, soms is het leven een feestje. Lieve mensen, kom in 2024 meedansen, het Danspaleis komt zeker weer langs met een roze editie. En Pink Dance van ons Stadsdorp is geen extremistische organisatie, want het is lekker gewoon op zondagmiddag van twee tot vijf.