Al jarenlang is zanger Cees Walraven (75) een graag geziene gast bij lhbti+ seniorenbijeenkomsten. Ook presenteert hij feestelijke (bijvoorbeeld bingo)middagen in woon-/zorgcentra. Qua persoonlijkheid en repertoire is Cees daar helemaal op zijn plaats. En doet hij wat hij graag wil: iets betekenen voor (roze) ouderen. Velen kennen de Cees van nu, maar weinigen weten iets over zijn verleden.  Cees blijkt een kleurrijke duizendpoot te zijn…

Every inch a gentleman
Een bezoek aan Cees in zijn smaakvol ingerichte appartement in het centrum van Amsterdam bevestigt de indruk die ik van hem had: every inch a gentleman. ‘Dat hoor ik soms ook bij optredens’, lacht Cees. ‘Ik ben van de oude stempel en hecht aan omgangsvormen. Ik heb in de mode gewerkt en weet maar al te goed hoe iemands eerste indruk door kleding bepaald kan worden. Op het podium vind ik het trouwens respectvol tegenover mijn publiek om attent en gesoigneerd voor de dag te komen.’

Strak broekje
Cees werd geboren in de Amsterdamse Bosboom Toussaintstraat en bleef Mokum zijn hele leven trouw. Over zijn jeugd wil hij niets kwijt. Een gepasseerd station. Toen Cees een jaar of dertien was, kwam hij op straat een jongen met een strak broekje tegen. ‘Dat wond me op, maar ik stond er niet zo bij stil. Waarom zou een jongen een andere jongen niet leuk vinden? Op mijn zestiende begreep ik dat ik homo was. Toch wilde ik een gezin met kinderen en dus ging ik op zoek naar een meisje. Ik kreeg verkering, maar van seks moest ik niets hebben. Intussen had ik over het COC gehoord. Na lang aarzelen stapte ik naarbinnen. Ik keek mijn ogen uit: mannen die in keurige kostuums met elkaar aan het dansen waren. Daarna volgden de kroegen: het D.O.K., de Moor’s Eldorado, de Amstel Taveerne, later de Wells Fargo Saloon en de discotheek It. Ik dompelde me onder en ontmoette er mensen uit een andere wereld zoals Rudolf Nurejev, Hans van Maanen en Albert Mol. Zij hebben mij geïnspireerd om mijn artistieke kant te ontplooien.’

Dat raakt me nog altijd
‘Toen ik 17 was, ging ik als jongste bediende aan de slag bij modezaak Repko in de Reguliersbreestraat. Ik kreeg steeds meer belangstelling voor mode en startte in 1975 een eigen zaak: Billie Dove aan de Elandsgracht. Ik ging ook zelf kleding ontwerpen en werd behoorlijk succesvol. Tot mijn klanten behoorden Jenny Arean, George Groot en Wim Hogenkamp. Met de laatste werd ik goed bevriend. Helaas overleed Wim in 1989. Dat raakt me nog altijd. Ik besloot hem een jaar later te eren met een voorstelling waarin Liesbeth List, Gerrie van der Klei en Heddy Lester zijn liedjes zongen. Weinig mensen weten dat Wim de tekst schreef van De Mallemolen waarmee Heddy Lester ons land in 1977 vertegenwoordigde op het Eurosongfestival en dat daarna in acht andere talen werd uitgebracht.’

De nostalgische noot
Door allerlei omstandigheden moest Cees zijn winkel in 1985 opgeven. Hij kwam terecht in de uitvaartbranche en werkte vervolgens als gids/gastheer in Paleis Soestdijk en het Paleis op de Dam. Na pensionering was hij suppoost in het Allard Piersonmuseum en het Rembrandthuis. Naast zijn reguliere banen deed Cees ook andere dingen. Vanuit de modewereld liep hij modeshows en kwam hij terecht in modellenwerk. Hij laat me een foto zien van een advertentie waarmee hij samen met een piepjonge Antonie Kamerling Europeesche Verzekeringen aanprijst.

                                   

Tijdens zijn vriendschap met Wim Hogenkamp snoof Cees aan de theaterwereld. In 1990 zette hij in het voormalige Anthonytheater op de Oudezijds Voorburgwal zijn eerste schreden op de planken. Een travestievoorstelling, samen met Dolly Bellefleur en Victoria False. Daarna kreeg Cees gastrollen in televisieseries als Goede tijden, slechte tijden, Zeg 'ns AAA en Flodder.

Cees had in een koor gezongen en wilde graag meer met zang gaan doen. Hij nam les bij entertainer Perry Cavello en legde zo de basis voor de optredens die hij inmiddels ruim twintig jaar verzorgt, meestal voor ouderen. ‘Mijn programma heet De nostalgische noot. Ik zing Nederlandse liedjes, vaak van weleer, en besteed ook veel aandacht aan roze repertoire. Zo zing ik van André van Duin het nummer Anders dan anderen. Hij heeft mijn cover beluisterd en me zijn waardering laten weten.’

Fel tegen homoseksualiteit
De laatste jaren zingt Cees ook voor het Amsterdamse Leger des Heils. Zo trad hij op 19 december jl. tijdens het kerstdiner in de Lutherse Koepelkerk op. Cees heeft een bijzondere band met het Leger des Heils. ‘Ik werd als bezoeker van discotheek D.O.K. een bewonderaar van Majoor Bosshardt, die daar elk jaar een kerstverhaal kwam voorlezen. Later ontmoette ik haar, raakte bevriend en werd als vrijwilliger haar chauffeur. Wat een innemende en inspirerende vrouw! Het Leger des Heils was aanvankelijk fel tegen homoseksualiteit. Dankzij Majoor Bosshardt heeft de Nederlandse tak veel eerder een progressiever standpunt ingenomen dan het internationale Leger des Heils.’ In juni van dit jaar opende koningin Maxima het Majoor Bosshardthuis. Haar woonhuis op de Wallen is als museum ingericht. Cees mocht de koningin vertellen over zijn belevenissen met de majoor.  

                                      

 

Maar wat is oud?
Tijdens de Pride 2021 was Cees een van de dertig lhbti+ senioren van wie grote portretfoto’s op de Westermarkt te zien waren tijdens de tentoonstelling OudRoze van fotograaf Ernst Coppejans. Later reisde de tentoonstelling door het land en was die bij de Pride 2022 op het Museumplein te zien. Cees: ‘Ons verhaal werd onder de foto’s beschreven. De bedoeling was te laten zien dat ervaringen van ouderen de schakel vormen tussen verleden, heden en toekomst. Maar wat is tegenwoordig oud? Ik ben nog in goede conditie en hoop nog lang op een gezonde en prettige manier te kunnen doorgaan.’

Voor degenen die Cees als zanger niet kennen, zie: https://www.youtube.com/watch?v=1NBH_wbtXVw