Twee maanden reis ik met mijn buscampertje Dibbus rond in Spanje en Portugal. Via facebook kom ik in contact met Hilma Boonstra. Zij woont in de buurt van Tomar en ik bezoek haar om haar verhaal te horen.

‘Val jij niet op vrouwen?’

Hilma is 66 en wist al vroeg dat zij anders was. Ze vond vrouwen leuk, maar in die tijd kon ze dit niet plaatsen. Tot haar schoonzus op haar zeventiende zei: ‘Val jij niet op vrouwen?’  Toen ging er tot haar opluchting een wereld voor haar open. Op haar twintigste ging ze samenwonen met haar vriendin. Ze hadden een kinderwens, maar omdat een donor niet zomaar te vinden was in een tijd zonder internet, was kunstmatige inseminatie voor hen de enige optie. Op haar 23ste beviel haar vriendin van hun dochter. Omdat KID (kunstmatige inseminatie met donor) bij twee vrouwen toen nog heel bijzonder was, werden zij in diverse tv-programma’s uitgenodigd om hun verhaal te vertellen, o.a. in Rondom Tien. De relatie hield geen stand maar Hilma heeft altijd heel goed contact gehouden met haar dochter Gaby die ze, toen dit in 2015 mogelijk werd, als volwassen vrouw van 35 officieel als dochter erkend heeft.

De haast en hectiek loslaten

In november 1999 leerde zij haar grote liefde Elly kennen, met wie ze in 2001 trouwde.
In 2003/2004 besloten zij hun banen in onderwijs en zorg op te zeggen, hun huis te verkopen, een camper te kopen en drie jaar te gaan reizen in Spanje en Portugal. Hoewel ze aanvankelijk in hoog tempo rondtrokken, drong het gaandeweg door dat zij eigenlijk alle tijd hadden. Vanaf dat moment konden ze de haast en de hectiek loslaten en bleven ze langer ergens staan om de omgeving rustig te verkennen. In de zomer keerden zij terug naar Nederland om het beheer van een camping bij het Veluwemeer op zich te nemen.

Na 2½ jaar nam de behoefte om zich ergens te vestigen toe. Beiden voelden zich in Portugal erg fijn, een gevoel dat zij telkens opnieuw ervoeren als zij de grens passeerden. Rondkijkend vonden zij een landgoed in de buurt van Tomar waar ze gelijk verliefd op werden. In november 2006 trokken ze erin om er een B&B plus accommodatie van te maken. Acht jaar hebben ze er met plezier gewerkt.

In het geniep
Een roze leven was niet echt aan de orde. Hilma en Elly kenden een paar homostellen in de buurt maar iedereen had het druk. In de grote Portugese steden is het wel mogelijk gelijkgestemden te ontmoeten, maar in de dorpen nauwelijks. Toen ze in de begintijd wel eens met een homostel naar een club gingen, moest dat nog een beetje in het geniep met kloppen op een deur en een bodyguard die je screende. Maar in het dorp en de omgeving werden ze als vrouwenstel volledig geaccepeerd. Zij waren de ‘vrouwen van de berg’. De Portugezen hebben, vertelt Hilma, een mentaliteit van leven en laten leven.

Een team om Elly te verzorgen
Het leven was goed tot Elly een knobbeltje in haar oksel voelde dat na onderzoek niets kwaadaardigs bleek te zijn. Tijdens de reis die ze vlak daarna naar Australie maakten om de kinderen en kleinkinderen van Elly te bezoeken, voelde ze zich niet goed en was ze erg moe. Thuisgekomen verergerden de klachten. In korte tijd had ze een rollator en snel daarna een rolstoel nodig. Na vele onderzoeken bleek het uitgezaaide eierstokkanker te zijn. In Portugal is de medische zorg niet zoals in Nederland. Hilma moest vechten om duidelijk te krijgen wat er aan de hand was. Ook wat al dan niet behandelen betreft en om aan de juiste medicatie te komen. Gelukkig stond een Nederlandse arts hen daarin bij. Vrienden en familie kwamen over om een team te vormen om Elly thuis te verzorgen. Zeven weken na de diagnose, op 15 maart 2014, overleed Elly. Haar as is uitgestrooid over zee bij São Marthino do Porto.

Teruggaan is geen optie

Hilma besloot een jaar de tijd te nemen om te bedenken hoe ze haar leven verder wilde inrichten. Ze verkocht de B&B, kocht een ander huis en knapte dit op. Het bleek te afgelegen te liggen waardoor ze weinig mensen zag. Nu woont ze in een mooi huurappartement in een rustige woonwijk. Het bevalt haar prima, ze heeft goede contacten in de buurt en iedereen weet dat zij de weduwe van een vrouw is. Er staat een camper voor de deur waarmee ze regelmatig op pad gaat. En ondanks het verdriet is ze blij met de gelukkige jaren die ze met haar grote liefde mocht hebben.

Teruggaan naar Nederland is geen optie. Niet alleen vanwege de hectiek en drukte daar, maar ook financieel is het niet meer op te brengen. Ze heeft haar leven in Portugal opgebouwd, nu samen met hond Lua en poes Lisa. En vrienden uit Nederland komen vaak over. Haar enige wens is een vaste Nederlandse vriendin die regelmatig bij haar in Portugal wil zijn.