Een interview met Camiel van de Laak

Camiel, lid van onze buurtgroep, vertelde me dat hij een oppashondje wilde via stichting OOPOEH. Het leek me leuk daar meer over te horen, omdat ‘wandelen met hond’ een activiteit is die ook in tijden van corona gewoon doorgaat.

De singletjes gingen mee

Camiel is in 1950 geboren in Den Bosch en opgegroeid in Vught. Hij heeft fijne jeugdherinneringen aan het platteland van Zeeuws-Vlaanderen, waar de familie van zijn moeder woonde en waar ze iedere zomervakantie een huisje huurden. In het volgeladen bestelbusje ging, naast de zeven kinderen, de halve huisraad mee, inclusief wasmachine en centrifuge. Camiel nam zelf altijd zijn singletjes mee.

In zijn werkzame leven was hij verpleegkundige. Daarna een tijdje steward bij Transavia en KLM en ten slotte sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Eind tachtiger jaren zette hij , vanuit de Riagg in Haarlem, in Alicante een organisatie op voor sociaalpsychiatrische hulpverlening, gericht op Nederlanders die daar overwinterden of zich voorgoed vestigden. Veel mannen met drukke banen merkten ineens dat ze wel erg veel vrije tijd hadden in Spanje en de echtgenotes misten de kinderen en kleinkinderen. Dit leidde vaak tot allerlei psychische en psychosociale problemen.

Keesje kon niet wennen

Vooral in de tijd dat hij in Spanje woonde had Camiel katten en honden. Het begon met twee katten en daarna kwamen er twee honden en een paard. De beesten konden lekker buiten rondstruinen bij zijn huis. ‘Op een dag kwam er een aanloophondje, maar dat vond ik wat te veel worden. Het hondje blééf terugkomen en toen kon ik er niet meer onderuit: ik was uitgekozen als het nieuwe baasje.’ Keesje was een lief hondje, maar kwam onder het toeristentreintje, dat eenmaal per dag langs zijn huis reed. Een nieuw Keesje diende zich aan.

Toen Camiel terugging naar Nederland waren de katten al in de kattenhemel, het paard geniet daar van een goede oude dag in een pension en Keesje ging mee naar Amsterdam.

Dat was geen succes, Keesje kon niet wennen aan de stad en keerde terug naar Spanje waar er alsnog een lief baasje voor hem werd gevonden. En zo had hij na 30 jaar ineens geen dieren meer. ‘Dieren brengen gezelligheid, je hebt levende wezens om je heen, je moet ervoor zorgen en als dat wegvalt valt er een gat.’

Een nieuwe hond was niet erg praktisch, omdat Camiel lekker lang weg wil kunnen, dus een oppashond leek een goede oplossing. ‘Een hond is ook een fantastische manier om met anderen aan de praat te komen.’ Toen bleek ineens de buurvrouw hulp te zoeken voor haar hond. En zo maakt hij met schapendoes Vosje een aantal keren per week lange wandelingen. Ook logeert ze regelmatig een nachtje bij hem. Omdat de hond niets van een vosje heeft noemt Camiel haar Keesje, wat de buurvrouw, toen ze het onlangs hoorde, de wenkbrauwen deed fronsen.

Helaas wordt de hond binnenkort ondergebracht bij een andere schapendoes. Zo wordt het uiteindelijk toch OOPOEH die voor een hond moet zorgen.

Met het bloed in zijn schoenen

Camiel woont sinds een paar jaar in een mooi appartement aan de Schinkelkade met uitzicht op de Schinkel. ‘De overgang vanuit Spanje was niet zo heel groot omdat ik altijd een goed contact met mijn vrienden in Amsterdam heb gehouden.’ Hij heeft dan ook nog steeds een druk sociaal leven en verveelt zich geen moment: schildert met overgave, doet mee aan spelletjesavonden en sport veel, o.a. yoga, gym, fietsen en wandelen.

Een andere passie is lange afstandswandelen. Het begon toen hij, aan het begin van zijn carrière, even geen werk had. Hij liep toen, onvoorbereid, vanuit de Pyreneeën naar Compostella. Na twee dagen begaf zijn rugzak met 30 kilo bagage het en stond het bloed in zijn niet ingelopen wandelschoenen. Toch gaf hij niet op. Met een kleinere rugzak en zijn gymschoenen, opgestuurd uit Nederland, volbracht hij de tocht, én was hij verkocht. Zijn meest recente wandelonderneming voert van Duitsland naar Italië. Het laatste stukje van Florence naar Rome, samen met zijn broer, staat voor mei aanstaande op de agenda maar zal vanwege de corona waarschijnlijk toch weer een jaar uitgesteld gaan worden.

Kinderaantekening

Ook leuk vindt hij het dat hij sinds kort opa is van het zoontje van zijn ‘pleegdochter’, de dochter van een goede vriendin die haar man verloor toen hun kinderen nog heel jong waren. Camiel is sinds die tijd een soort vader voor de kinderen. En nu wordt hij dus oppas-opa voor een dag in de week. ‘Gelukkig heb ik indertijd mijn kinderaantekening gehaald. Het verschonen van luiers gaat me in ieder geval nog goed af, heb ik gemerkt.’

Roze Stadsdorp Amsterdam

Camiel heeft een aantal kortere en langere relaties gehad en ook een paar keer samengewoond, maar is nu al een tijd alleen. Dat vindt hij niet erg. Van het Roze Stadsdorp hoorde hij via een vriend. Hij komt graag in de buurtgroep van het Hoofddorpplein en was één keer met een vriend bij de centrale borrel. Camiel: ‘Het is lastig je daarbij aan te sluiten als je niemand kent. Iedereen zit of staat met elkaar in groepjes. In de buurtgroep ging het makkelijker. Ik ben er een aantal keer geweest en doe mee aan de digitale quiz.’

===================================================

Stichting OOPOEH: “Een oppashond maakt gelukkig en gezond”

OOPOEH koppelt senioren als maatje aan honden in hun buurt. Dit helpt de senioren aan meer gezelschap en beweging, de honden krijgen de aandacht en verzorging die zij nodig hebben en de baasjes hebben een betrouwbare oppas.

Via de site van OOPOEH vindt de ‘matching’ plaats. Als na een kennismakingsgesprek er een wederzijdse klik is, maken het baasje en de oppas afspraken met elkaar. De inschrijving is gratis.

Opa’s en Oma’s passen op een huisdier