La Danse en Rose 2

Er is weer een heel nieuw dansjaar aangebroken. Een van mijn goede voornemens: eens per maand bij Pink Dance stijlvol wel of niet met de voeten van de vloer. Je mag een dans ook uitzitten trouwens, genoeg te loeren en te bewonderen.

In de vorige Flamingo (La Danse en Rose 1) heb ik de heren verslagen, nu is de beurt aan de dames. Heren en Dames, let wel, geen mannen en vrouwen. Ik houd het comme il faut.  





Dat Pink Dance festijn vond plaats op Tweede Kerstdag (vorig jaar) wat een grande tenue vereiste: groene plissé palazzo broek, bordeauxrode fluwelen hoofdband versierd met een toef kunstbloemen, de vintage zwart leren knoopjesbrogues in de schoenentas, bling in de oren, om nek en arm. Zo kwam ik binnen op Bilderdijkpark 12. En daar hadden ze hun best toch gedaan. Als je de Kerstboom thuis niet had staan, kwam je meteen in de stemming. Ook gastheren en gastvrouwen hadden zich opgedoft. Ik werd verwelkomd door de muziek van DJ Harry, die zo aanstekelijk werkte dat ook de portierster af en toe de dansvloer opsprong tussen de bel en het binnenlaten van nieuwe bezoekers door. En extra, zeer feestelijk, een glas champagne. Als dat de stemming niet doet borrelen …  

Het publiek in ogenschouw genomen. Je kon zogezegd over de hoofden lopen. Ik schoof aan bij een tafel dames, die vervolgens zowat allemaal naar de stampvolle dansvloer verdwenen, waar het hoge stuurmanskunst vereiste om tussen iedereen door te laveren in de chachacha of de quickstep. Ik trok mij terug naar de tafeltjes aan de zijkant. Dat was een goede move, want daar raakte ik in gesprek met een beeldige dame, gehuld in een zwart kanten Roaring Twenties jurk. Ook haar benen mochten er wezen: nylons en pumps met halfhoge hakken. Ze had mijn vorige stukje gelezen, gelukkig tot haar tevredenheid. Toen ik haar vroeg hoe het allemaal zo gekomen was, vertelde ze al vanaf haar zesde jaar te dansen. Haar zus nam haar mee naar dansles en het kwartje viel voor eeuwig. Ook had zij destijds de lessen gevolgd bij Sasja en Jantien, een levende legende in dameskringen als je het over stijldansen of tango hebt. In haar wilde jonge jaren - in de tijden dat we allemaal nog met vier uur slaap per nacht toekonden - had ze een dames rock-‘n-rollgroep mee opgericht. Die groep droeg de verleidelijk onthullende naam van de Pink Panties. Ze had zelfs lesgegeven in rock-‘n-roll en zo was ze haar huidige vrouw tegengekomen. Daar klonken we op.

           

Ik bekende niet uit te blinken in stijldansen maar het wel leuk te vinden. “Dit is een Engelse wals”, zei ze, “ken je die?” “Ja,” zei ik en dook daarmee in het diepe. No guts no glory. Na wat aarzelende passen kreeg ik de smaak en de tel te pakken.  Het was een belevenis! “Je geeft me het gevoel alsof ik een veertje ben”, zei ik.   “Je danst als een veertje”, zei ze. De rest van die middag liep ik buiten mijn schoenen. 

Het publiek kon ook genieten van dansdemonstraties. Robert en Chantal, een professioneel dansechtpaar gaven een fraai strak in het zwart-wit uitgevoerde show. Mooi fier, geen sprake van kwijnende danshouding. Daarna was de beurt opnieuw aan Robert met ditmaal Rien als danspartner. Verfijnde elegantie van twee heren die snel overging in een zinderende jive bij Jerry Lewis’ Great balls of fire. What’s in a name! De kers op de taart kwam van de zoon van Robert en Chantal, die de vloer aanveegde met zijn Michael Jackson-nummer, inclusief hoed. Volgens mij zit die hele familie nooit stil.  

            

Er werden heerlijke hapjes rondgedeeld die iedereen weer energie gaven. En ja hoor, daar hoorde ik de muziek voor de line dance, vaste prik, nu door wel drie rijen dik uitgevoerd. En wat bespeurde ik vanuit mijn ooghoek? Goud van oud. Tijden geleden kwamen wij elkaar tegen bij de Vrouwendansavond van het COC in de Rozenstraat. We vielen elkaar in de armen. Naderhand vertelde ze mij dat ze jarenlang aan line-dancing had gedaan. Volgens mij dans je zelfs met een houten been nog mee, liefst wel de goede kant op. 

 

Ik had me voorgenomen zoveel mogelijk vrouwen aan te spreken voor een praatje. Daarom schoof ik tegen het einde van de avond aan bij een tafeltje van drie dames van zekere leeftijd. Ze hadden mijn opschrijfboekje al gezien en wilden het naadje van de kous weten. Ik vertelde ze dat het om een stukje ging over Pink Dance voor het Roze Stadsdorp Amsterdam, met de dames in de hoofdrol. Zij kwamen altijd voor de bingo maar nu zaten ze hier voor de gezelligheid en de muziek. Zij waren van de Beatles en ik van de Stones maar dat kon de pret niet drukken. En zo wist ik keurig wat voor vlees ik in de kuip had, zonder de vraag te hoeven stellen of ze nou wel of niet ‘zo’ waren. Ik vind dat soort vragen onbehoorlijk. Allereerst ben je mens, dan wat je maar wilt en vervolgens mag je je goddelijke gang gaan, zonder dat aan de grote klok te hoeven hangen.

Als uitsmijter van deze heerlijke Kerstdansmatinee had DJ Harry een gouden ouwe in de aanbieding. Goeie echte Indie Rock, The Blue Diamonds!  Maar omdat de begeleidende muziek voor mij uit louter vrouwelijke muzikanten moest bestaan, is het Wieteke van Dort geworden.   

 

Na thuiskomst lag ik heerlijk na te mijmeren in mijn antieke hoogslaper, over toekomstige thé dansants, een bal buiten met draaiorgel. Wals, slowfox, rumba. Muziek graag! Ik toetste op mijn mobiel Queer Tango aan en verloor me in bewegende vrouwenlijven …   Totdat een dermate prikkelend beeld van zwoel zwaaiende vrouwenheupen mijn fantasie zo wist te prikkelen dat het nog lang duurde eer ik in slaap kon vallen. Ik kan alleen maar eindigen met de hoop uit te spreken dat dit mij, en hopelijk vele vrouwen met mij, vele malen te beurt zal vallen het komende (dans)jaar.