Als je dit leest is de Pride 2023, of correct gezegd de "Queer & Pride Amsterdam 2023" alweer voorbij. Het waren feestelijke en strijdbare weken, afgetrapt met de prachtige Pride Walk op 22 juli en afgesloten met achtereenvolgens de Canal Parade op 5, en het slotfeest op 6 augustus. Omdat ik dit stukje op 4 augustus schrijf, kan nog niet onthuld worden of de Canal Parade in het (regen)water is gevallen. En in die twee weken een vol en in veel opzichten mooi en interessant programma.
Het opdelen van de Pride in twee weken, met het onderscheid tussen de Queer, meer actiegerichte, eerste week en de "traditionele" Pride week daarna, is door velen begroet als een tegemoetkoming aan en erkenning van de grotere diversiteit in de LHBTIQ+ gemeenschap, maar wordt door anderen gezien als een toename van de versnippering en onderlinge strijd binnen deze gemeenschap.
Dat laatste roept de vraag op wat in dit verband "gemeenschap" nog betekent. Zijn er nog gemeenschappelijke doelen, of gaat het er vooral om de verschillen te benadrukken? Zijn we nog met zijn / haar / hun allen bezig met de strijd tegen de patriarchale, heteronormatieve cultuur waar we allemaal mee te maken hebben en last van hebben, of verplaatst de strijd zich naar de binnenkamers van de gemeenschap? Het zal, wat de Pride betreft, voor volgend jaar duidelijk moeten worden of we er in slagen, alle diversiteit binnen 1 week aan bod te laten komen en daarmee de gemeenschappelijkheid te onderstrepen die zo broodnodig is.
Want ook hier, in ons zo "tolerante" landje, ligt de verkettering van LHBTIQ+ op de loer. Zoals in veel andere landen vinden ook hier in toenemende mate de aanhangers van complottheorieën, de rechtsradicale ophitsers en zelfs meer gematigde conservatieven, dat dat uitbundige, overdreven en verwende "gedoe" maar eens afgelopen moet zijn. Slecht ook voor onze heilige familiewaarden en onze kinderen! Dus laten we alsjeblieft op onze tellen passen en de rijen sluiten!
Het opdelen van de Pride in twee weken, met het onderscheid tussen de Queer, meer actiegerichte, eerste week en de "traditionele" Pride week daarna, is door velen begroet als een tegemoetkoming aan en erkenning van de grotere diversiteit in de LHBTIQ+ gemeenschap, maar wordt door anderen gezien als een toename van de versnippering en onderlinge strijd binnen deze gemeenschap.
Dat laatste roept de vraag op wat in dit verband "gemeenschap" nog betekent. Zijn er nog gemeenschappelijke doelen, of gaat het er vooral om de verschillen te benadrukken? Zijn we nog met zijn / haar / hun allen bezig met de strijd tegen de patriarchale, heteronormatieve cultuur waar we allemaal mee te maken hebben en last van hebben, of verplaatst de strijd zich naar de binnenkamers van de gemeenschap? Het zal, wat de Pride betreft, voor volgend jaar duidelijk moeten worden of we er in slagen, alle diversiteit binnen 1 week aan bod te laten komen en daarmee de gemeenschappelijkheid te onderstrepen die zo broodnodig is.
Want ook hier, in ons zo "tolerante" landje, ligt de verkettering van LHBTIQ+ op de loer. Zoals in veel andere landen vinden ook hier in toenemende mate de aanhangers van complottheorieën, de rechtsradicale ophitsers en zelfs meer gematigde conservatieven, dat dat uitbundige, overdreven en verwende "gedoe" maar eens afgelopen moet zijn. Slecht ook voor onze heilige familiewaarden en onze kinderen! Dus laten we alsjeblieft op onze tellen passen en de rijen sluiten!
Lode Wigersma, voorzitter
.png)
.png)
.png)
Vanuit je eigen achtergrond, geschiedenis, idealen, kwetsuren en ego, hèb je namelijk gelijk.
Helemaal.
Het punt is alleen, DE ANDER ÓÓK.
Vanuit dezelfde gronden. En vast vanuit een vergelijkbare behoefte.
Kan het uitgangspunt niet zijn, hoe verstevigen we elkaar? Hoe respecteren we de verschillen.
Hoe maken we elkaar, sterker en mooier?
Hoe maak je het succes juist groter?
Altijd uit álle loopgraven blijven, stijg boven jezelf uit. Heb vertrouwen.
Dat is heel hard werken, maar hebben we allemaal niet al vaker met dit bijltje gehakt bv toen we uit de kast kwamen?
Liefs, Rita Verpalen
Inderdaad. Wat ons verbindt is belangrijker dan wat ons scheidt.
Het gaat om wat we gemeenschappelijk hebben. Eens! Maar iedereen wil ook gezien en erkend worden. En zichtbaarheid van al die verschillen is ook zo belangrijk. Dan denk ik m n. aan de vele jongeren en ook volwassenen die in de verdrukking zitten met hun gender- of seksuele identiteit en daar verschrikkelijk onder lijden.
Queer Amsterdam wilde een inclusievere Pride en dat juich ik toe. Dat ook de minderheden in de minderheid zich gezien en gehoord voelen en naar buiten zichtbaar zijn.
Verder wil ik verre blijven vh interne gekonkel en gevecht. Zonde als daar zoveel energie heengaat en daarmee vaak ten koste gaat van belangrijke externe acties, waarin we onze diversiteit tonen en vieren en samen opkomen voor onze gemeenschappelijke (mensen)rechten.