laatste deel

Roze Stadsdorpers, ga hier maar eens lekker voor zitten. Tekst, illustraties en muziek vormen weer een verrassend geheel!

“Mijn Renaissance laat hopelijk niet al te lang op zich wachten”, schreef ik drie maanden geleden. Sindsdien hebben we moord en doodslag in Amsterdam en watersnood in Zuid-Nederland meegemaakt. Verdient zo’n ikkig en lichtzinnig onderwerp als uiterlijk en innerlijk welzijn wel aandacht? 

Ik ben een rasechte babyboomer (1946): nooit slachtoffer geweest van oorlog of natuurramp, nooit heb ik van Godweetwaar naar Godweetwaarheen hoeven te vluchten Godmagwetenhoe met God zegene de greep van aankomst en verblijf.



Ladysmith Black Mambazo - Homeless Live - YouTube

Ik woon al jaren in een huis en word ondersteund bij ziekte en innerlijk onbehagen. Kom daar maar eens om middenin de woestijn of dobberend op de woeste baren. Niets is zo opbouwend als tegenslag of andermans ellende; dan besef je pas goed wat een bevoorrecht verwend stuk vreten je eigenlijk bent.  “Je moet jezelf nooit weggooien, er is niemand die je opraapt” is een uit het leven gegrepen uitspraak van mijn moeder zaliger. En avant!

Uit medisch onderzoek was gebleken dat het galstenen waren die mijn gezondheid verzuurd hadden, zelfs na de verwijdering van mijn galblaas jaren geleden. Op 10 mei zouden die eindelijk operatief verwijderd worden. Ik nam de tram naar het OLVG, vier haltes. Ik werd verwelkomd door vier man medisch personeel, die in een opperbeste stemming waren: eindelijk een gezellige gewone operatie in plaats van die Covid-heisa! Het leek wel een kinderpartijtje zonder ballonnen en appeltaart. Van de weeromstuit begon ik me ook feestelijk te voelen. Mijn lichaam werd beplakt met stickers waarop usb-kabels werden aangesloten, voor ademhalingscontrole, hartbewaking en het digitaal instrumentarium. De chirurg kwam binnen, stelde zich voor en legde de ingreep uit: via mijn mond zouden een camera worden ingebracht en een veredeld soort takkenschaar annex schoffel die de stenen moest loswrikken. Op het beeldscherm zou alles te sturen en te volgen zijn via de digitale verbinding met mij. Ik was aanwezig, maar niet bij zinnen, bestond slechts digitaal. Bijna vond ik het jammer; graag had ik een toestand ervaren mét maar toch zónder mij; een soort trip, volledig legaal en zelfs verzekerd, onder deskundige begeleiding, waarin mijn digitale ik uittrad en mijn fysieke ik op de operatietafel achterbleef! Ik kreeg wel drie verdovingen toegediend en gleed weg.



Preservation Hall Jazz Band - St James Infirmary - YouTube

Ik werd wakker op zaal. Een kopje koffie werd geserveerd. Even later verscheen de chirurg aan mijn bed. Hij berichtte dat helaas niet alle stenen waren weggehaald. Een tweede operatie was nodig. Op mijn vraag of ik twee steentjes als aandenken kon meekrijgen om oorbellen van te maken, kreeg ik te horen dat die de darmen in waren geveegd en dat ik mijn poep maar moest zeven. Twee weken later volgde de tweede operatie; alle stenen werden het interne buizensysteem ingezwiept! Opgeruimd staat netjes.

Ik was toch aangeslagen van al dat lichamelijk inpandige gewroet en de klachten waren ook niet meteen weg. Herstel neemt langer bij oude knarren. Bed en bank waren troef. Als geboren couch-potato zat ik op de bank, toen mijn onderbuurman aanklopte en meedeelde dat het lekte. Ik trof beneden een waterballet aan. Alle zegen komt van boven, dus van mij vandaan. Dat betekende alles van zijn plaats en alles checken: ijskast, wasmachine, kookgebeuren etc. Tot in het gootsteenkastje ben ik gekropen om nattigheid te voelen. Goed voor drie keer ochtendgym. Langdurig achterstallig poetswerk ging gelijk mee, want de buurman kwam langs. Mij bekroop het achterdochtige gevoel dat de buizen van het huis en mijn inwendig buizensysteem een pot nat waren. Geen speld tussen huis en bewoner te krijgen, een prachtig griezelfilm-scenario!


Peggy Lee -- Is That All There Is? 1969 - YouTube

Gelukkig bleek alles kurkdroog bij mij. De oorzaak moest hogerop gezocht. En ja, op het dak bij de uitgang van het rookkanaal van mijn keuken was het afdakje tegen het hemelwater weggewaaid. En onder mij was het rookkanaal ondoordacht afgebroken. Nieuw dakje, zo simpel kan het zijn!

Na al deze Sturm und Drang zat ik ’s nachts knus op mijn bank, waxinelichtjes aan, TV te kijken: de (opgenomen) dames enkelspel finale van Wimbledon. Plotseling werd de nachtelijke rust verstoord door een tiental gehoorverpletterende knallen . Oorlog? Nee, vuurwerk. Knalbussen. Het geluid kwam uit de tuinen.  Ik stormde het balkon op en waste met verheven stemgeluid de onzichtbare onverlaten flink de oren.



Nina Simone: Sound of Silence - YouTube

Hoe ze het in hun asociale idiote rotkop haalden! ‘Ik bel de politie’, riep ik. Antwoordapparaat. Mijn klacht kon ik ook schriftelijk indienen bij Politie.nl! Nee, ik wenste een levend mens. Tien minuten later kreeg ik iemand uit Limburg. Na mijn deelneming betuigd te hebben met de watersnood, vroeg ik naar Amsterdam. Dat nummer was niet bereikbaar, want iedereen had het druk met ondersteuning van het zuiden. Ik kon mijn ei totaal niet kwijt. Toen ik mijn frustratie over dit menswerende beleid beheerst uitsprak, werd ik weer doorverwezen naar Politie Puntenel. Ik ging terug naar tennis, waar uit uit is en in in; er kan maar een winnen en verliezen is een sportieve kunst. Een lange dunne Tsjechische tegen een kleine, compacte Australische. De kleine won, dat was tenminste iets!

Hoog tijd voor een rooskleuriger invalshoek. Hoe zat het ook al weer met die zure appel? Daar moest je doorheen bijten? Was will das Covid-Weib? Een roze bril! Een in 1889 door de kwijnende dandy Louis Couperus voor het eerst in de mond genomen begrip. “O, wat verveel ik mij, onder rozen verveel ik mij”.

Als geroepen kwam de uitnodiging voor een Roze Stadsdorpborrel op 20 juli. Een ouderwetse, geen normale. Want het oude normaal komt, net als Berend Botje, niet weerom!  Inderdaad, het was ouderwets gezellig! En zo werd de appel toch zoet en de bittere pil verguld.




I Scream, You Scream, We All Scream for Ice Cream! - YouTube