Een bijdrage van JJ Rijkhoff

JJ Rijkhoff (JJ voor vrienden) werkt al lange tijd op de IC van het AMC. Hij is dus keihard bezig in deze coronatijd. Nu het iets rustiger is geworden heeft hij tijd gevonden om ons een impressie van zijn werk te sturen.

Even een korte op-de-hoogte-brenger. We zijn natuurlijk allemaal door een rare tijd gegaan en nog. We hebben op de IC een hele bizarre periode achter de rug. Eigenlijk nog wel, hoewel de grootste druk van de ketel is en er toch ook binnen de covid-cohort IC’s gewenning en routine is gekomen. Van drie volledige cohorts op de eigen IC-plek en één extra gecreëerde unit voor de reguliere IC-zorg (locatie uitslaapkamers, want er werd toch nauwelijks geopereerd) zijn we vanaf afgelopen vrijdag weer helemaal terug op de eigen locatie met nog “slechts” één IC in covid-cohort.

In cohort betekent: de hele dienst op een totaal geïsoleerde vleugel binnen het IC-gebied en dus in zo’n vreselijk pak waarvan met name de bril en het mondmasker niet fijn zijn. Ze mogen geen seconde af en je hebt ze dus 8 uur (in de nachtdienst zelfs 9 uur) op. En eenmaal binnen mag je ze niet meer aanraken; dus jeuk en knellende elastiekjes zijn een hele uitdaging. De warmte van het pak en 8 uur ademen door zo’n kapje….

En van cohort af moet je de gecontamineerde outfit weer uitdoen volgens een strakke uitkleedprocedure. We gaan ook maar één keer per dienst eraf voor eten, drinken en de wc. Dit om materiaal te besparen. Maar nu we nog slechts één cohort hebben mag je twee keer eruit per dienst.
De patiënten zijn doodziek, er werd veel gestorven. Ze lagen steeds 16 uur per dag op de buik aan de beademing met bizar hoge instellingen van de machines. En dus werd iedereen diep gesedeerd, want anders is het martelen. Verder geen bezoek, alleen rond overlijden twee personen. Vreselijk allemaal. De kinderartsen (ook weinig te doen) deden op afstand het telefonisch contact met de families zodat wij daarin werden ontlast.

Omdat we véél meer personeel nodig hadden werden artsen die weinig te doen hadden, zoals orthopeden, chirurgen, gynaecologen, oogartsen, KNO-artsen, maar ook verpleegkundigen (zonder aantekening), anesthesiemedewerkers enz. ingezet. Wij deden dan de supervisie over een groepje patiënten voor wat betreft de beademing, medicatie enz. en zij voerden de zorg uit onder ons toezicht, waarbij wij (IC-verpleegkundigen) de eindverantwoording hielden. Samen met de intensivisten (artsen van de intensive care).
We begonnen dan 15 minuten eerder voor briefing en kennismaking met steeds nieuwe collega’s die het allemaal heel spannend vonden. En zelf heb ik ook veel meer gewerkt de afgelopen tijd. Na iedere dienst was er de mogelijkheid tot opvang door psychologen en spv’ers, indien je daar behoefte aan had.

Maar goed, de piek is nu dus voorbij bij ons. We wachten af wat er gaat gebeuren nu er meer mag in de maatschappij. We kunnen zo weer opschalen, we hebben nu die ervaring. En ook meer ervaring met covid.
Ik heb veel geleerd en hele bizarre dingen gezien en meegemaakt. We beseffen ook dat het medisch gezien geschiedenis is wat we maken en meemaken.
En het kostte bakken met energie, maar ook dat gaat gelukkig veel beter nu.