De eerste resultaten van het Nationaal Kiezersonderzoek in Nederland laten zien dat de houding van Nederlanders tegenover homoseksuelen niet veranderd is. Goed nieuws zou je zeggen. Maar klopt dat wel?

Uit datzelfde onderzoek blijkt dat Nederland minder tolerant is geworden naar trans en intersekse personen, zo bericht dagblad Trouw op 26 januari jl. Eerder meldde De Groene Amsterdammer al dat het online anti-transgeluid in 2023 met 67 procent is gestegen.

Helemaal uit de lucht vallen komen deze cijfers niet voor wie de ontwikkelingen in de wereld volgt. En dat heeft te maken met de extreemrechtse wind die in heel Europa en daarbuiten aan het opsteken is. Denk bijvoorbeeld aan Polen, Hongarije en Rusland en hun houding ten opzichte van gays, transgender en intersekse personen. Maar ook aan Italië onder Meloni, waar men uit de geboorteakte van kinderen die geboren zijn in een lesbische relatie de naam van de niet-biologische moeder wil schrappen. In rechts-conservatieve Amerikaanse staten zoals Florida vindt een ware heksenjacht plaats tegen het geven van seksuele voorlichting waarin aandacht wordt besteed aan homoseksualiteit en transseksualiteit.

Wat is de houding van Wilders, de mogelijke nieuwe premier van Nederland, ten aanzien van homoseksuelen? ‘Niemand heeft wat tegen de lhbti+ gemeenschap’, zo citeert Trouw hem in datzelfde artikel. Maar dat er op basisscholen aan kinderen geleerd wordt dat er behalve mannen en vrouwen ook transseksuelen zijn, wordt door Wilders als ‘woke-dictatuur’ neergezet. Het is duidelijk, zoals wel vaker voelt Wilders het heersende sentiment goed aan!

Transseksuelen en intersekse personen zijn in mijn opinie de kanarie in de kolenmijn. De afkeer en haat tegen deze groep staat voor een diepgevoeld verlangen naar een tijd waarover Archie Bunker in de zeventiger jaren zong: the days… when girls were girls and men were men!

In die zin gaat het mij als lesbische feminist dus wel degelijk aan. En eigenlijk iedereen die op de een of andere manier niet past in het plaatje. Ook ‘keurige’ homoseksuelen, zoals bijvoorbeeld mijn homo buurman, die net als Wilders al dit soort dingen maar woke vindt.

De laatste tijd moet ik vaak denken aan de Amerikaanse Anita Bryant, die in 1977 Save Our Children oprichtte waarmee ze actievoerde tegen homoseksualiteit. Hoewel deze campagne zich beperkte tot Amerika leidde haar optreden ook in Nederland tot protesten en zelfs tot de eerste ‘Internationale homobevrijdings- en solidariteitsdag’, oftewel Roze Zaterdag. Onder de titel Miami Nightmare vond er destijds zelfs een benefietconcert plaats in het Concertgebouw met optredens van tal van bekende artiesten.

Ik kan me voorstellen dat meer Roze Stadsdorpers zich, net als ik, afvragen wat je kunt doen als tegenwicht tegen deze ontwikkelingen. Naast borrels, buurtgroepen en leuke uitjes is het nadenken over hoe wij vorm kunnen geven aan onze strijdbaarheid en solidariteit misschien ook wel een manier om jong en relevant te blijven!

Mijn vraag is dan ook: hoe kunnen wij, in een tijd waarin rechts duidelijk terugverlangt naar the days… when girls were girls and men were men, strijdbaar zijn?