Onlangs sprak ik met Moon, een 38-jarige vluchteling uit Bangladesh. Hij vertelde me zijn indrukwekkende levensverhaal. Bangladesh is helaas ook zo’n land waar het slecht toeven is voor de lhbti+ gemeenschap. Moon was door zijn vader geslagen met een stok en naar conversietherapie gestuurd. Ze zouden wel eens even een ‘echte’ man van hem maken. Hormooninjecties moesten dat proces versnellen.

 

Als activist in de LHBTI+ beweging kreeg hij een uitnodiging van het Ministerie van Buitenlandse Zaken om een COC-weerbaarheidscursus te volgen in Nederland. Zo kwam hij in Amsterdam terecht en maakte ook de Prideweek mee. Hij mocht meevaren op de COC-boot tijdens de Canal Parade. ‘Dat was de mooiste dag van mijn hele leven’, zei hij tegen me. Dat ontroerde me. Terwijl ik zelf na al die jaren een beetje genoeg had gekregen van de botenparade, hoor ik nu het verhaal van Moon.

 

Opeens besef ik des te meer dat we in een vrij land leven. In veel landen staat het er met de mensenrechten niet best voor, zeker niet als het om de roze medemens gaat. Nare Amerikaanse zendelingen brengen in Afrika een verdraaid evangelie. Zij brengen talloze Afrikanen op homofobe gedachten en bidden de queer medemens vervolgens met de handen ten hemel opgeheven regelrecht de hel in. De regeringen doen er vervolgens een schepje bovenop met strengere wetgeving die nauw aansluit bij de eveneens homofobe Victoriaanse wetgeving die de westerse koloniale mogendheden indertijd hebben achtergelaten. Een Nederlander - Henk Jan Schothorst, een propagandist voor het ‘christelijke’ gezin - speelt daarbij een bedenkelijke rol als adviseur van de Oegandese en Keniaanse regering.

 

In Bangladesh wordt de Prideweek uit voorzorg online ‘gevierd’. Je bent je leven niet zeker. Toen Moon na zijn training op Schiphol stond, kreeg hij een telefoontje van zijn vrienden: ‘Stap niet in het vliegtuig naar huis, het is hier inmiddels levensgevaarlijk.’ Hij bedacht zich geen moment en meldde zich bij de marechaussee. Zijn bagage moest uit het vliegtuig gehaald worden. In een oogwenk veranderde zijn leven: verblijf in een AZC en een onzekere toekomst in een vreemd land. Mag hij blijven?

 

Ik vind hem een held. Ik vind heel veel queer vluchtelingen helden. Zij laten ons zien hoe je kunt vechten voor een menswaardig bestaan. Het zijn overlevers. Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als ik zelf zou moeten vluchten. Zou ik dat wel kunnen? Weg uit je vertrouwde omgeving, je leven door de nood gedreven opnieuw moeten uitvinden in een vreemd land. Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk. Wat een bofkont ben ik dat het niet nodig is.

 

Moon coacht vanuit zijn AZC mensen uit zijn land die in de problemen zitten en soms ook zelfmoord willen plegen. Wat een kracht, wat een  gedrevenheid. Hij zet me weer op het juiste been: de Prideweek moet blijven en de Canal Parade moet altijd doorgaan. Niet alleen als feest, maar vooral ook als getuigenis van menselijke waardigheid in een helaas weinig homovriendelijke wereld. Ook al mag de oorverdovende muziek op menige boot voor mij wel een tandje minder.