Ouder worden: hoe is dat? Moeten we eigenlijk ons best doen om ‘jong’ te blijven? Mijmeringen aan het eind van het jaar.   

‘Néé…, ben jij echt eenenzeventig? Ik dacht dat je eind vijftig was’, zei iemand laatst tegen me. Ik glunder. En als ik op een heel dure weegschaal met allerlei meetinstrumenten sta, zegt de diëtist: ‘Je biologische leeftijd is zesenvijftig.’ Mijn dag kan niet meer stuk.

Januari van dit jaar. Ik schrik wakker uit de droom van een eeuwige en gezonde jeugd. Ik krijg de diagnose diabetes, moet pillen slikken en mijn eetgewoonten drastisch wijzigen. Weg bakken vla, weg appelgebak, weg al die koolhydraten, bewerkte producten, slechte, veel te zoete chocomel en andere duivelse frisdranken! Taboe, taboe! Ik kan nog meer vertellen over mijn haperend lijf, maar dat zal ik je besparen.

Eeuwig jong, een illusie. Adèle Bloemendaal zong het al in dat fantastische lied:

Als de balken gaan verzakken
Het behang dat bladdert af
Als de deurscharnieren piepen
Zwijgt de huisbaas als het graf
Last van tocht, last van lekkage
In de woning die hij gaf
De huisbaas denkt niet aan herstellen
Ook al peiger je het af

Een vriend zei laatst tegen me: ‘Waarom wil iedereen toch zo nodig jong blijven? Ik wil niet meedoen aan die modetrend. Ik val gewoon langzaam uit elkaar, soit!’ Inderdaad, de huisbaas denkt niet aan herstel. 

Gek, als ik foto’s zie van mijn ouders op de leeftijd die ik nu heb, lijken het echt oude mensen. Met oud makende kleding, al dan niet in het pak gehesen of in een bloemetjesjurk plus Julianakapsel. En hun ouders, mijn grootouders, zien er echt stokoud uit. Geen flitsende spijkerbroek of hippe sneakers – tegenwoordig voor alle leeftijden - te bekennen.

Nu lijkt zeventig het nieuwe vijftig. Eeuwig jong, ondernemend en vaak op reis. Maar dat geldt misschien vooral voor roze mensen als ik zo eens om me heen kijk. En bewegen moet tegenwoordig ook, iets wat mijn ouders trouwens helemaal niet deden. Ze maakten hoogstens een ommetje op een mooie zomeravond.

Goed, ik blijf niet stilzitten. Hupsen voor de televisie bij ‘Nederland in Beweging’. Of een half uur flink stappen op advies van de eeuwig jonge en gedreven televisieprofessor Scherder. En krachttraining, juist heel erg goed voor ons, oudere mensen. Dus op naar de sportschool, te midden van krachtpatsers die overigens de helft van de tijd op hun telefoon zitten, comfortabel leunend op een van de supersonische apparaten.

Ach, de ouderdom meldt zich heus wel. Je leefstijl is natuurlijk best een ‘dingetje’, maar je DNA spreekt ook een flink woordje mee. Ik doe mijn best, ik word gezond oud, hoop ik.     

En dan onze mentale gezondheid. Ik denk aan de uitspraak van de inmiddels 87-jarige Hedy d’Ancona, een vrouw met een fantastische staat van dienst: ‘Een beetje leuk oud worden is je blijven opwinden. Boos worden op z’n tijd.’  

Opwinding helpt. In beweging willen komen voor iets dat je aan het hart gaat. Opwinding over hebzucht, ongelijkheid, discriminatie en gebrek aan empathie in de grotemensenwereld of dicht om je heen. Hulde aan Hedy voor haar wijze woorden. En hoopvol een nieuw jaar in!