De Pride ligt weer achter ons, met de Canal Parade (bij het eerste woord de klemtoon wèl op de tweede lettergreep, het is geen hondenkennel!) voor velen als hoogtepunt. Voor mij gold dat niet. Te veel lawaai, geluidsboxen op boten die voor mij veel te hard stonden, een ramp. Mijn overgevoelige oren, he. 

Voorafgaande aan de botenparade waren er twee Pride Walks. Twee?? Dat klinkt niet bepaald Together, eerder Separated. Jammer! Waarom niet één Trotse Wandeling, juist in deze tijd waarin de tolerantie afneemt en we ons krachtig moeten manifesteren?

Maar niet getreurd. Mijn hoogtepunt viel op zondagmorgen in de feestelijk versierde Keizersgrachtkerk waar een Pride-dienst werd gehouden. Voor mij een zeer vertrouwd gebouw, ik trouwde er in 1981 en was jarenlang actief betrokken bij de voorbereiding van de zondagochtenddiensten. Vorige maand was ik er weer, in de vijftiende Pride-dienst. Met Dolly Bellefleur, het Rozenkoor, drie kleurig geklede dominees, een wethouder en een stampvolle kerk met mensen, gelovig, ongelovig, een beetje gelovig of nu eens gelovig en dan weer niet. Het maakte niks uit. Want op die ochtend draaide het om de liefde die in alle toonaarden bezongen en beleefd mag worden. Met mooie muziek, schitterende zang, een originele overdenking (dominee Annelies: mijn complimenten!), veel humor, diepe inkeer en eeuwenoude rituelen. Een combinatie die ik eigenlijk nergens aantref. De kerk heeft iets moois in de aanbieding. Althans de Keizersgrachtkerk. En gelukkig ook nog een paar andere kerken.

Natuurlijk: het instituut kerk heeft een zeer bedenkelijke reputatie als het gaat om homoseksualiteit. Hoeveel mensen zijn niet bestookt met een foutieve bijbeluitleg van het Sodomverhaal en andere teksten, waardoor hun liefdestalent voor de rest van hun leven niet tot ontwikkeling kon en mocht komen? Dat was natuurlijk in de hele maatschappij zo, maar de kerk goot (en giet!) er ook nog eens een sausje giftig christendom overheen. ‘God is liefde’ werd ‘God neemt wraak’. Logisch dat de meeste queers de kerk uitliepen en, als ze bleven, zaten ze vol zondebesef in de kerkbank of ontbrandden ze misschien in het diepste geheim in wellust voor een gelijkgeslachtelijk persoon. De regering en de koning hebben excuses aangeboden voor het slavernijverleden. Laat nu de kerk hetzelfde doen en schuld belijden voor eeuwenlange verkeerde uitleg van het Sodomverhaal, waarin het niet gaat om veroordeling van homoseksualiteit, maar om schending van de gastvrijheid.

De dominee zette (ook letterlijk 😊) een roze bril op en keek opnieuw naar de bijbel en het schilderij ‘Het laatste Avondmaal’ van Leonardo da Vinci. En zag een non-binaire Jezus. Dat was bevrijdend en onthullend. 

Iedereen was vrolijk, soms ook verdrietig, denkend aan alle onderdrukking van queer mensen in de wereld. Ik voelde een intens samenzijn en was geroerd. Aan het eind van de dienst zongen we:

Leg de liefde niet aan banden
Gun haar gang de vrije loop
Geef haar bloemen nooit uit handen
Want haar vrucht is onze hoop.
Ongestraft mag liefde bloeien
Vrijuit zoeken naar de zon
Liefdesloop verdraagt geen boeien
Laat haar stromen als een bron.

Wie kan daar nu tegen zijn?