In 1992 ontstond het idee om een koor op te richten voor zowel homo’s als lesbo’s. Sindsdien treedt het Rozenkoor op bij diverse gelegenheden. Al meer dan drie decennia. Dat schept een innige band tussen de koorleden.

Het Rozenkoor (foto uit eigen collectie)

 

Spoedcursus

 Op deze zondagavond in februari spoed ik me naar de Buurt en Speeltuin Vereniging Amsterdam Zuid in de Gaaspstraat. Daar vindt de wekelijkse repetitie van het Rozenkoor plaats. Ik hoor de vrolijke pianoklanken en het uitbundige gezang al voordat ik de grote repetitieruimte binnenstap. Mijn wintersomberte verdwijnt meteen.

Marga, lid van de PR‑commissie en koorlid van het eerste uur, verwelkomt me hartelijk. Ik krijg een spoedcursus over de geschiedenis en doelstelling van de groep.
Waarom een gemengd koor, vraag ik me eerst af. Marga: ‘In de tijd dat het Rozenkoor werd opgericht, waren de homo- en lesbo-werelden nogal gescheiden, zeker bij koren. We wilden die twee werelden dichterbij elkaar brengen.’
Een koor met mannen én vrouwen had bovendien praktische voordelen. ‘Wat het zingen betreft is het sowieso bijzonder mooi. Je hebt dan namelijk alle stemsoorten.’

Vanaf het begin maakte het Rozenkoor zich ook hard voor queer-emancipatie. ‘Bij optredens droegen we steeds uit dat we een lhbti+-club waren, om de zichtbaarheid van de regenbooggemeenschap te bevorderen.’

Met mappen voor onze neuzen

In de loop der jaren maakte het Rozenkoor een grote ontwikkeling door. ‘Bij de start stonden we met mappen voor onze neuzen’, zegt Marga, maar ‘gaandeweg zongen we zonder bladmuziek. Ook choreografie, kostuums, verhaallijnen en sketches kwamen erbij. We zijn veel theatraler geworden.’

Het repertoire is eveneens sterk uitgebreid. Er worden allerlei genres gezongen - klassiek, pop, swing, volksmuziek - in allerlei talen, zoals Nederlands, Engels, Frans, Duits, Jiddisch en zelfs Welsh. Daarnaast is er artistieke begeleiding bijgekomen. Het Rozenkoor heeft nu een dirigent, regisseur en pianist in dienst.

‘We organiseren elk jaar zelf een groot optreden’, legt Marga verder uit. ‘Dit jaar gebeurt dat op 31 mei en 1 juni en heet het “M.S. The Rose op drift”. Deze voorstelling met maritieme thematiek vindt – heel toepasselijk – plaats op het schip “Einde van de wereld” aan de Javakade.’ Andere memorabele grote optredens uit het verleden waren Dansen op de vulkaan, met muziek uit de periode tussen de twee wereldoorlogen, en Vreemd, met extravagante kleding voor de koorleden.

Een enkele keer per jaar wordt het Rozenkoor ook gevraagd op te treden bij speciale gelegenheden. In maart trad het koor op bij Cantate Amsterdam, een internationaal korenfestival. En in januari stond het koor op het podium in Paradiso tijdens de Korendagen. ‘We zingen ook regelmatig bij Pride, in Roze Loper‑zorghuizen en bij de 4 mei‑herdenking bij Rozenoord’, voegt Marga toe. Zij kijkt speciaal uit naar Various Voices, een vierdaags Europees regenboogkoorfestival volgend jaar in Brussel.

 

Zangervaring onder de douche

Momenteel telt het Rozenkoor zo’n 19 leden. Het koor is altijd op zoek naar nieuwe leden, nu vooral mannen, omdat de sekseverdeling op dit ogenblik wat scheef is. Er zijn geen toelatingseisen. Marga: ‘Vandaag nog grapte een geïnteresseerde dat hij uitsluitend zangervaring onder de douche had. Prima!’ Kandidaat-leden kunnen sowieso drie keer op proef meedoen bij repetities.

Ten slotte benadrukt Marga het sociale aspect van het koor. ‘Aan het eind van het seizoen in juni/juli hebben we altijd een potluck-etentje en met de kerst zingen we gezellig liedjes met elkaar.’ Niet voor niks beschrijven de leden het koor als ‘onze roze familie’.

 

Bubbels blazen in een fles

Met al deze informatie ga ik vol verwachting naar het koor luisteren.

Marlien, de enthousiaste dirigent, begint de repetitie met een eigenaardige oefening om de stembanden soepel te maken: de zogenaamde Lax Vox-methode, waarbij de koorleden rietjes gebruiken om bubbels te blazen in een fles water.

Dan komen de prachtige liedjes. Ik hoor onder andere de Titanic-titelsong My heart will go on (met fluitspel!) en de jaren 60‑hit I’m Gonna Knock on Your Door. Iedereen zingt uit volle borst. De alten, sopranen, bassen en tenoren zingen hun lieddeel eerst apart en dan voert het volledige koor het geheel fantastisch uit.
 

Gezellige nazit

Als de repetitie na twee uur keihard werken eindigt, lopen de koorleden naar de cafétafels om bij te kletsen en hun kelen te verfrissen. Ik kom erbij, want ik wil weten waarom dit koor ze zo aanspreekt.

Roos, al 20 jaar koorlid, zegt dat ze de sociale interactie en het roze karakter erg waardeert. Voor Els is het gemengde samenstelling van het koor belangrijk: ‘Je hebt vier stemgroepen, wat het zingen zo mooi maakt.’ Verder merkt ze op dat hoewel er weinig drempels zijn om lid te worden, het koor wel degelijk naar kwaliteit streeft.

Marie-José, die een klassikale muziektraining heeft gehad, vindt juist ‘de speelsheid en lichtheid’ van het repertoire fijn. Voor Gepke maakt de theatrale signatuur van de optredens het koor zo leuk.

Kortom, iedereen heeft zijn/haar eigen motivatie om mee te doen en samen hebben ze er ontzettend veel plezier in.

 

Hardnekkige oorwurmpjes

Ik heb echt genoten van de repetitie vanavond, want ik heb magnifieke stemmen gehoord, superaardige mensen ontmoet en heerlijke gesprekken gevoerd.

 Het enige minpunt: hoe krijg ik nou deze hardnekkige oorwurmpjes uit mijn hoofd? ‘Every night in my dreams, I see you, I feel you’ en ‘I'm gonna hoo-hoot and howl like the lovesick owl ...’ Ik kan niet stoppen met neuriën!

Deze avond bij het Rozenkoor zal me in ieder geval nog lang heugen.

Meer informatie over het Rozenkoor vind je op www.rozenkoor.nl.