Mijn sport

Yvon Voorhaar over voetbal: ‘Ik heb laten zien dat wij ook heel leuk zijn’

Tara King

‘Vanaf dat ik een jaar of 5, 6 was voetbalde ik al met de jongens. Op de camping en op straat. Ik had van die kleine kicksjes. Ze noemden me Tara King (uit de tv-serie De Wrekers) omdat ik zo stoer was.

Daarna ben ik gaan wedstrijdzwemmen. Ik deed vooral mee voor de gezelligheid in het team, want ik had angst voor wedstrijden. Toen ik een jaar of 20, 21 was heb ik een briefje geschreven naar voetbalclub Buitenveldert: kan ik bij jullie komen spelen? Ik woonde in die tijd al samen met een vrouw en werkte in de bejaardenzorg.

Omdat ik keepster was geweest bij waterpolo en omdat ik nogal stevig gebouwd was, wilden ze me wel als keepster hebben in het 2^e vrouwenteam. Ik heb nooit de drive gehad om in het eerste te komen, ik ben een gezelligheidsmens. Dat ontdekten ze ook op de club en dus stond ik op m’n 23^e als vrijwilliger in de voetbalkantine, soms wel drie avonden per week. In die kantine voerden de mannen de boventoon. Ik was nog heel jong maar stond mijn ‘vrouwtje’! Vóór de wedstrijd ging het er nog wel netjes aan toe, maar na afloop gingen die mannen zuipen. Dan durfden ze meer en kwamen ze met van die slappe verhalen over seks en vrouwen. Dan zei ik: ‘Wat zeg je nou eigenlijk?’ Ik kon ertegen, maar als je dat niet kunt wordt het moeilijk.’

Hup van het podium af

‘Ik heb me laten zien als lesbische vrouw, laten zien dat wij ook heel leuk zijn. In die tijd gebeurde het wel dat ik op een feestje van mijn werk kwam en dat een collega dan zei: ‘Dit is Yvon, zij is lesbisch.’ Ik werd nét niet op een stoel op het podium gehesen… Nog steeds zien ze ons als anders terwijl ik me niet ‘anders’ voel. Dat bén ik niet. In de kantine was het op een gegeven moment geen issue meer, althans voor de meeste mannen. In die tijd werd de groep vrouwelijke voetballers groter en ook machtiger. Om een vrouw in het bestuur te krijgen voerden we actie, met spandoeken! Zo zorgden we ervoor dat vrouwen meer te zeggen kregen. Op een gegeven moment konden ze niet om ons heen, we deden allerlei vrijwilligerswerk in de club: bestuur, kantine, keuken, krantje. We organiseerden playbackavonden - dat was ín in die tijd. Op zo’n avond stond ik daar als Bette Midler met een pruik en een kort rokje, kwam er een kerel voor me staan die probeerde onder mijn rokje te kijken. Ik heb ’m een schop onder zijn hol gegeven, hup van het podium af.’

Doorhalen in de kantine

‘Zo’n 35 jaar heb ik gevoetbald. Een hoogtepunt was voor mij het seizoen dat we de nul hielden. Tot de laatste wedstrijd was het spannend – de achterhoede moest het doen en het lukte: we werden kampioen!

Ik was 57 toen ik moest stoppen. Het ging niet meer vanwege mijn knieën. Het leuke heb ik altijd het samenzijn gevonden. In het begin was het vooral heerlijk om tussen vrouwen te zijn. Er waren ook een paar ‘gevoelsgenoten’ bij en dan gingen we met elkaar uit. Of doorhalen in de kantine na de training, de hele nacht niet naar bed en dan gewoon naar je werk. Ergens bij horen, dat heb ik altijd nodig gehad. Ik mis het voetbal wel, maar gelukkig gaan we nog veel met elkaar om. Het is een heel kort lijntje. Je hebt iets gedeeld met elkaar dat niet meer weggaat. Het voelt als familie, maar eigenlijk meer dan dat. We gaan nog steeds ieder jaar met z’n allen naar Texel.’

Het moet niet meer bijzonder zijn

‘Ik vind het ontzettend goed dat het vrouwenvoetbal zo gegroeid is. Maar het is net als met hockey: vrouwen moeten eerst presteren voor ze gezien worden. Soms presteerde Vrouwen-1 beter dan de mannenteams. Maar dat gingen ze dan belachelijk maken. Het moet niet meer bijzonder zijn dat het vrouwen zijn. Ik hoop dat dat herkend en erkend wordt!’