Interview met Noor Moussault,
een veerkrachtige veelzijdige doorzetter

In haar gezellige bovenwoning in Oud West ontmoet ik Noor. Ze heeft zo veel opleidingen gevolgd, zo veel ondernemingen gehad, zo veel uit de hand gelopen hobby’s, dat het niet mogelijk is alles in de beperkte lengte van dit interview te verwerken. Waar haalt ze het vandaan??

Als ik huilde, werd ik geprikt op bloedarmoede
In 1958 ben ik in Zaandam geboren in een rooms-katholiek huisartsengezin, als enige meisje tussen drie jongens. Vader had praktijk aan huis, moeder assisteerde. Huilde je, dan ging dat nooit over emoties, maar werd je snel geprikt op bloedarmoede.

Mijn vader zocht een opleiding voor me uit, hbo-V in Amsterdam. Fijn om weg te zijn van thuis, maar ik kwam mezelf erg tegen, op mijn 17e op een kamer. Het was ingewikkeld en eenzaam.

Het zelfbeeld dat ik had meegekregen: lief maar dom. Ik wilde laten zien dat dat laatste niet klopte. Dus ik maakte alles af waar ik aan begon, ook de hbo-V, al wist ik meteen dat dit het niet was.

Mijn moeder gooide mijn post weg
Ik was altijd al verliefd op meisjes. Op de middelbare school gingen we naar een COC-voorlichtingsavond. Toen voelde ik: dit gaat over mij! Ik schreef me in voor de nieuwsbrief, maar mijn moeder bleek alle post weg te gooien. In Amsterdam vertelde ik over mijn gevoelens aan een mentrix; zij reageerde er goed op. Later werd ik verliefd op een collega. Wij hebben een tijdje een relatie gehad, maar de omstandigheden waren niet makkelijk.

Na een paar maanden in Israël, werkte ik onder andere in opvanghuizen voor ongehuwde moeders. Ik meed ziekenhuizen en wilde zeker niets met kinderen. Toen ik solliciteerde op een GGD-functie als ‘maatschappelijk verpleegkundige’ werd ik meteen aangenomen, maar ik kwam te werken op een consultatiebureau, met baby’s… In die tijd ging het niet goed met me, ik werd afgekeurd. Ik moest re-integreren, maar ik wilde niks meer met de zorg. Heb nog een jaar op de methadonbus gezeten, dat was keihard, ik trok de agressie niet.

Gepassioneerde groep vrouwen
Op eigen kracht en kosten ben ik naar de Sociale Academie De Horst gegaan, de opleiding ‘Feministische hulpverlening’. Ontzettend leuk! Ondertussen ging ik werken bij Stichting Tegen Haar Wil, eerst als vrijwilliger, later in een betaalde baan. Ik had vijf jaar wachtgeld en daarna invaliditeitspensioen, terwijl ik slechts zes weken uit de roulatie was geweest. Het werk bij THW met een gepassioneerde groep vrouwen was fantastisch. En dat we voet aan de grond kregen in de reguliere hulpverlening, geweldig! Helaas werd de expertise van THW ‘geïntegreerd’ in de Riagg’s. Ik begon voor mezelf en nam sommige cliënten mee. Ik was gespecialiseerd in misbruik en trauma, werd ook via opleidingen expert in dissociatieve identiteitsstoornissen. Hierin heb ik 25 jaar een eigen praktijk gehad.

De mooiste week van mijn leven
Als tegenhanger voor dit zware werk had ik de dansschool, samen met mijn partner Agnita die ik in het COC had leren kennen. Zij wilde stijldansen met mij, ik dacht: doe normaal! Ze wist me over te halen, zelfs tot vólgend dansen. Uiteindelijk gingen we lesgeven bij ‘Step by Step’. Toen we stopten kregen we veel verzoeken om zelf door te gaan met danslessen. We vonden een ruimte en begonnen in 1996. Het was onwijs leuk. Tijdens de Gay Games in 1998 stond voor het eerst stijldansen op het programma; daar hebben we veel aan bijgedragen. Het was de mooiste week van mijn leven. We hielden in 2010 op, wegens de toenemende reuma van Agnita, mét het Ereteken van Verdiensten van de stad Amsterdam.

Ik had opeens niks meer
Ondertussen werd het steeds lastiger met mijn praktijk - gedoe met regeltjes en zorgverzekeraars, dus werkte ik ernaast als motorkoerier of postbode. Toen hoorde ik een commercial waarin men mensen zocht om rijinstructeur te worden. De rijopleiding bleek zich in een seksistische en racistische omgeving af te spelen, vreselijk. Maar ja, ik maak altijd alles af en zette dus door. Ik ging in Heemstede rijles geven en kwam erachter dat ik het helemaal niks vond. Intussen bouwde ik mijn praktijk af, maar in de vorige economische crisis ging ik eruit bij de rijschool en had ik opeens niks meer. Zat ik dan met een lullig uitkerinkje. Ik las iets over mensen met rijangst. Het UWV werkte niet bepaald mee, dus heb ik dat zelf opgezet, in 2013 in de nasleep van de crisis. Heb alle mogelijke PR ingezet. Sinds ik eind 2017 blogs ging schrijven is het booming. Heb net bedacht dat ik minder wil werken, slechts vier dagen. Eigenlijk wil ik helemaal stoppen, maar moet nog een paar jaar door voor de inkomsten.

Duizend kilometer binnen 24 uur
Mijn grote hobby is motorrijden. Heb dit jaar de Dutch Duizend gereden: binnen 24 uur 1000 kilometer. Ik deed er ruim 21 uur over. Dit was eens maar nooit meer. Ik kon alleen nog maar denken: als ze maar whisky hebben bij de finish!

Ben dol op film en houd ook erg van koken, lees kookboeken, bijv. van Ottolenghi. We hebben een leuke kookgroep. Soms lastig met al die verschillende eters, van veganistisch tot voedselintoleranties. Het is wel te gek als het lukt.

Door corona viel plotseling van alles weg. Ik miste de sportschool, ging tegen het plafond. Maar het lukte me om thuis allerlei oefeningen te doen, daarna lopen, steeds een andere route. Onderweg maakte ik foto’s, waar ik dan een verhaal bij maakte. Het was zonde, vond men, om dit alleen op Facebook te plaatsen, dus heb ik twee fotoboekjes gemaakt van mijn corona-wandelingen.

Roze Stadsdorp Amsterdam
Vanaf het begin kom ik op de borrels, vooral omdat het idee me heel erg aanspreekt, elkaar ondersteunen in de buurtgroepen. Ik trok - aanvankelijk samen met Agnita - onze buurtgroep, maar heb die activiteit overgedragen.