Ernst (47) is geboren in Zeeland en getogen in een klein dorpje in Noord-Brabant. Hij realiseerde zich al op jonge leeftijd (10 jaar) dat hij anders was dan andere jongens. Intuïtief wist hij ook dat het beter was om niet over dit verschil te praten.

Zodra hij de Middelbare School had afgerond vertrok hij naar Amsterdam en ging Kunstgeschiedenis studeren aan de Universiteit van Amsterdam. Maar het academische leven was niets voor hem en hij schreef zich in voor een opleiding voor vormgeving en styling. Hierna werkte hij als ontwerper van interieuraccessoires.

Na zeven jaar wilde hij meer vrijheid en meer zingeving. Hij nam ontslag en richtte zijn talenten op fotografie. In 2010 rondde hij zijn studie aan de Fotoacademie af. Voor zijn eindexamen koos Ernst als onderwerp 'Male Escorts’, twintig portretten van mannen op hun werkplek. Het moest een spontane samenwerking zijn. Zij gaven Ernst een uur, symbolisch, van hun tijd, waarin Ernst ze fotografeerde en hun verhaal te horen kreeg. Ernst betaalde de mannen niet, want hij wilde niet dat ze het voor het geld zouden doen. Hun bereidheid om hun verhaal te vertellen was het belangrijkst. De ervaring die hij met deze aanpak heeft opgedaan, gebruikt hij tot op de dag van vandaag met veel succes.

Behalve in opdracht werkt hij ook aan persoonlijke projecten. Op een dag werd hij benaderd door Museum de Fundatie in Zwolle, dat een grote fototentoonstelling organiseerde, een overzicht van bekende Nederlandse portretfotografen. Slechts drie jaar na zijn afstuderen van de Fotoacademie besloten ze ook Ernst daar te exposeren!

Herinneringen aan Senegal, waar hij voor zijn werk als ontwerper regelmatig was geweest, deden hem besluiten dat hij daar een project over lhbti’ers wilde doen. Hij benaderde Human Rights Watch. Het duurde maanden voordat ze hem in contact brachten met activisten ter plaatse die streden voor de rechten van lhbti’ers. Deze wilden tot Ernst’s vreugde - maar ook verbazing - heel graag dat hij zou komen. Vanaf de eerste dag tot het einde van zijn zeven weken durende verblijf fotografeerde hij 45 mensen. Het was opvallend dat de meesten hun gezicht niet verborgen hielden. Deze jongeren hadden genoeg van de norm in Senegal, dat lhbti’ers ‘als hetero’ trouwen en kinderen krijgen, maar stiekem affaires hebben met mensen van hetzelfde geslacht. Ze wilden zichzelf kunnen zijn – een gevaarlijke houding in een zeer homofoob land waar je tien jaar de cel in kunt gaan voor lichamelijk contact met iemand van hetzelfde geslacht.

Met deze serie – waarvoor hij de Zilveren Camera Award 2014 won – had Ernst zijn stem gevonden.
Voor zijn serie ‘Sold’ zette hij opnieuw zijn expertise in. 'Sold' is een portretserie van slachtoffers van mensenhandel. Het duurde anderhalf jaar om toestemming te krijgen van de opvangcentra om zijn serie te maken, met de voorwaarde dat de mensen anoniem geportretteerd zouden worden. Het duurde na de toestemming nog een tijd voordat hij het vertrouwen had gewonnen van de bewoners. De serie is een samenwerking tussen de geportretteerde en Ernst, waarbij beider ideeën over het portret even belangrijk waren. Belangrijk voor Ernst was dat geen van de mensen als slachtoffer werd afgeschilderd. Zelfs onder de meest erbarmelijke omstandigheden, levend met de meest verschrikkelijke herinneringen, waren het mensen met recht op waardigheid en eer. 'Sold' ontving tal van prijzen, waaronder zijn 2e Zilveren Camera Award en de internationale LensCulture Portrait Award 2020. Tot grote vreugde van Ernst werd de serie aangekocht door het International Slavery Museum in Liverpool, dat zich wijdt aan het vertellen van het verhaal van mensenhandel en slavernij. Ernst vindt het een grote eer dat zijn werk daar wordt tentoongesteld.

Tijdens het interview staat Ernsts oprechtheid en verlangen om de underdog te portretteren voorop. Hij toont of ziet ze niet als slachtoffers, maar als mensen die tegen alle verwachtingen in proberen te overleven, vechtend tegen het constante spervuur van beledigingen, haat en wreedheid. Overal laat hij ons hun kracht en veerkracht zien. Hij toont ook zijn diepe begrip dat verandering alleen kan komen door deze ongerechtigheden te tonen aan een wereld die vastzit in een moeras van vooroordelen.

Op 1 april 2001 konden mensen van hetzelfde geslacht legaal trouwen in Nederland. De Gemeente Amsterdam benaderde Ernst om samen met Stichting Open Mind een nieuwe serie portretten te maken. De tentoonstelling werd op 1 april 2021 door burgemeester Femke Halsema geopend bij de Stopera in Amsterdam.

Ernst was in 2019 al begonnen met een ander project, ‘Oudroze’. Een eerbetoon aan lhbti-ouderen aan wie de huidige generatie de emancipatie te danken heeft en wiens verhalen doorgegeven moeten worden. 'Oudroze' startte vlak voordat Corona toesloeg. Omdat kwetsbare ouderen de sterren waren, moest het project on hold worden gezet. Maar een jaar later ging het verder. Op 30 juli 2021 werd de tentoonstelling geopend bij het Homomonument op de Westermarkt. 'Oudroze' is ook opgenomen in het Stadsarchief Amsterdam. Het is een reizende tentoonstelling van dertig grote monumentale portretten met persoonlijke verhalen, die meerdere stadsdelen in Amsterdam zal aandoen en daarna in andere steden in het land te zien zal zijn.

Ernst gaat door met het openen van de geest van mensen. Met een doorlopende serie over zwarte en bruine transgender personen en een ander groot project over de ‘i’, de onbekendste letter van de afkorting lhbti. Met zijn ingeboren empathie en begrip zal het ongetwijfeld weer een geweldig werk worden. Op www.ernstcoppejans.com is zijn werk te zien.