My way of life

De Prideweek is nog maar net begonnen, maar dit jaar begint mijn feestje al eerder. Ik spreek de goedlachse ‘horeca-icoon’ Floor Dweelaard (75) in haar eigen tuin. Bij veel 50+ lesbo’s in Amsterdam is Floor vooral bekend als uitbater van Café Floor, DansFloor en de ‘one and only’ vrouwendiscotheek Labyrinth. 

Floor werd in 1946 in Haarlem geboren, ze had een Tsjechische moeder en een Nederlandse vader. Ze verliet Haarlem al vrij snel, want die stad was ‘best homo-onvriendelijk’: “Er was niks en er werd al snel met de vinger naar je gewezen”. Floor vertrok naar Amsterdam en ontdekte daar het lesbische leven in de Blauwe Druif, de Schakel (het COC) en het Schaartje. Het Schaartje was wel erg fanatiek en strak in de leer: “Daar kwam geen man in; en had je naast een meneer gelegen, dan was dat echt een probleem.”

Ik ken haar persoonlijk sinds 1985 als keeper van het damesvoetbalteam van WTO en als coach van het damesteam bij Voorland. “Ja, het is wel een wereld van verschil, als je ons zag voetballen en de oranjeleeuwinnen nu”, geeft Floor direct bij binnenkomst aan. Eerst even bijpraten over voetbal, om het daarna te hebben over haar rol als ondernemer in het lesbisch uitgaansleven van Amsterdam.

Café Floor

De kennismaking met de horeca verliep via haar moeder, die een café in Haarlem had waar Floor wel eens inviel. Daarna hielp ze haar in een strandtent op Zandvoort. Ze vond de horeca leuk, maar werkte eerst nog jaren als medisch vertaalster bij Siemens. Ze was 31, toen ze via de toenmalige eigenares van Saarein hoorde dat Dolf van der Meer zijn koffiehuis op de Lindengracht te koop zette. Daar begon ze Café Floor, het begin van een lange horecacarrière in Amsterdam. “In die tijd ging ik gewoon bij iedereen langs om te vertellen dat ik een café had. Het liep snel vol. De voetbaldames van WTO speelden hoofdklasse. We regelden dat we altijd om half drie thuis speelden, dan konden we direct erna de kroeg in.” Maar na een jaar of zeven hield ze het voor gezien. “Steeds dezelfde vrouwenrelatieellendeverhalen in zo’n café. Op een gegeven moment heb je dat wel gehad. Ik ging op zoek naar iets groters.”

Dansfloor

“Cor van café het Hoekje kwam bij me langs; ze wilde graag samen met mij een pand in de Haarlemmerstraat exploiteren. Ik was sceptisch over een samenwerking, maar toen ik ging kijken was ik meteen verkocht.” Zo ontstond Dansfloor. Helaas.. de pech sloeg snel toe: Floor kreeg drie weken na de opening een ernstige schouderblessure, waardoor ze in het begin zelf niet aanwezig kon zijn. Toen bleken de omzetten snel terug te lopen. Op een avond hoorde ze van een personeelslid dat het een gouden tent was, maar dat haar compagnon de lege kratten bij de drankenhandel van de buren inleverde. Floor besefte dat ze werd opgelicht. “Het is me nooit gelukt om ook maar een cent van haar terug te krijgen. Ze was na de rechtszaak met de noorderzon vertrokken. Daarna klopte de belasting bij me aan. En de buurt kwam in opstand omdat de vrouwen te veel herrie maakten. Het lukte zo niet om Dansfloor open te houden. Maar gelukkig kwam niet lang erna Steps vrij en verkocht ik het café.”

Het Labyrint

Voor die grote nichtentent Steps, in de Koggestraat, moest flink wat geld opgehoest worden. Floor: “Op naar de bank en daar vroegen ze ‘waar mijn man was’. In die tijd had ik niet eens een bankpas, want ik deed alleen contante stortingen. Dat kun je je nu niet meer voorstellen.” Floor kende gelukkig veel mensen die het idee van een echte vrouwendiscotheek geweldig vonden. Uiteindelijk hielpen Mama Cash en de Triodosbank en veel dames die borg stonden met de aankoop van Het Labyrint. Floor: “Ik had bij de opening van Het Labyrint een topteam staan. Die begintijd was fantastisch. We waren de eersten met een groot scherm en live beelden. Plus die darkroom natuurlijk. Ik wilde een echte vrouwendancing neerzetten en voor vol aangezien worden.” Het was echter een andere tijd. Vrouwen hadden relatief weinig geld en het was zelfs normaal om minder te gaan werken als je ‘te veel’ geld had. Er werd dus te weinig gedronken Ook gebeurden er verschrikkelijke dingen, meiden die de wc-brillen met contactlijm insmeerden bijvoorbeeld. “Na een paar jaar kreeg ik geen vergunning meer, opnieuw in verband met overlast. Uiteindelijk is het hele pand voor slechts 1 euro verkocht. Misschien was ik wel te vroeg met mijn vrouwendiscotheek?”

Ouder worden

“Ik vind ouder worden geen feest als het om mijn gezondheid gaat. Lichamelijk vooral. En vroeger vergat ik al geregeld dingen, maar nu vergeet ik nog vaker hoe mensen heten. Ik zat eens een half uur naast iemand in een tram en weet nu nog niet wie het was.” Met lesbisch zijn heeft ze nooit problemen. Ze heeft een leuke vriendin, die net met pensioen is en met wie ze parttime samenleeft. Voor de coronacrisis pasten ze regelmatig op luxe huizen in Bali.

Terugblikken

Wat vindt Floor een leuke herinnering? “Ja, dat is toch echt die vrouw die op Koninginnedag om 11.00 uur het café inloopt en om 17.00 uur vraagt: “Tot hoe laat ben je eigenlijk open, Floor?” Ik antwoord dat het wel 5.00 uur zal worden die nacht. Zegt ze: “God, moet ik nog zo lang?”

Zou ze iets anders doen als ze het leven over mocht doen? “Nee, het is ‘my way of life’, ik heb geen spijt van wat ik allemaal heb gedaan. Maar ik heb wel een moeilijke weg bewandeld. Alhoewel, er is wel één ding wat ik niet meer zou doen, en dat is roken. Ik blijf echter vrolijk drinken, dus.. maken we die fles wijn nog even leeg samen?”