Niet te Kooi-en

Tachtig jaren en nog steeds niet te stuiten. Er is er maar één in het Roze Stadsdorp Amsterdam voor wie dat opgaat. Marijke Kooi! Degene die zout op haar staart wenst of waagt te leggen moet nog geboren worden. Niet te kooien, die vrouw. Zij is zonder meer een hommage waard. Hommage? Homme? Man in het frans? Geen sprake van. Dat pikt die oude feministische rot in genen dele! Dameage voor een dame! Le mot juste! Jaja in het frans, dat heeft ze tenslotte gestudeerd.    

Rrrood
Even terug in de tijd. Wij hebben het nu over 2015 bij een optreden van Tosca Niterink in het Vondelpark. Zoals altijd bij voorstellingen, even gekeken wat voor vlees er in de kuip zat. Achterin het publiek trok een vrouw mijn aandacht.  Een kleurige slinger van kunstbloemen om haar hals, rood colbertje, rode lippen, rode bril, rode laarsjes, witte broek en wuivig wit haar, coupe uitgebloeide paardenbloem. Op de slinger na een symfonie in rood en wit. Minzaam lachte ze mij toe en zwaaide. ‘Wij kennen elkaar ’, riep ze. Dat was ook zo. Van het Lesbisch Archief Amsterdam ooit. We raakten in een prettig gesprek en al snel vroeg ze: ‘Heb je ooit van het Roze Stadsdorp Amsterdam gehoord?’ De rest is geschiedenis.





 

Merck toch hoe sterck nu int werck sich al steld…
“Siet hoe hy slaeft, graeft en draeft met geweld …’’. Sy voor hy! Dit 17^e-eeuwse Hollandse Geuzenlied is Marijke ten voeten uit. Werken is een werkwoord voor haar. In welke commissie van het RSA heeft zij haar sporen niet verdiend en aan welke wieg heeft zij niet gestaan? Borrel is voor mij geen borrel zonder haar rode kus. Op de wang! Sindsdien zie ik Marijke op gelegenheden van het Roze Stadsdorp vaak zo in de weer. Een vriendelijke gastvrouw, die op schoorvoetende nieuwe eenden in de bijt afstapt en ze op charmante wijze weet te paaien en binnen te loodsen! Niet voor niets is Marijke jarenlang juf geweest op de Joke Smit School voor volwassenen. Dat vakmanschap zit ingebakken. En ze weet het nog steeds met verve waar te maken. 

De groep ‘Jong en Oud’ heeft zij op de wereld helpen zetten met een onvergetelijk symposium dat werd voorgezeten door Andrea van Poll. En of het nu om uit elkaar liggende onderwerpen als Dementie of Queer Politiek gaat? Met haar aan je zijde heb je een enthousiast werkpaard dat ook nog de punten op de i zet zonder in pietluttigheid te vervallen. 

Een boerin, een boerin, een boerinnetje
Net zoals de Tsaren in het oude Rusland beschikt Marijke over een winterresidentie en een zomerpaleis. Ze heeft haar pied à terre in Amsterdam, maar in Bergen is ze ‘Boerinnetje”,  zoals ze dat zelf noemt. Daar bewoont ze op het erf van een herenboerderij een boerenhuisje met uitzicht op weiland, en molen, midden tussen paarden, lammeren en kippen en ander landelijk schoon. Bovendien neemt ze de honneurs waar als beheerder van de boerderijcamping, wanneer haar dochter en schoonzoon afwezig zijn. WC schoonmaken, eieren rapen, kippen regisseren, lammetjes voeren en knuffelen, pauwen hoeden, kampeerders inklaren, niets is haar vreemd. Wanneer je met haar aan de telefoon bent, kan je ineens onderbroken worden door gekakel en roept Marijke “Ik moet even de kippen uit huis jagen, voor ze op mijn hoofd schijten”. 

Het meest curieuze voorbeeld van inburgeren ooit heb ik uit haar mond opgetekend. Er was een nest jonge kalkoenen gearriveerd ter uitbreiding van de veestapel. De hele familie, oma Marijke, dochter, schoonzoon en de twee kleinkinderen zaten met ze op schoot te kroelen. ‘Want alleen zo konden ze zich thuis gaan voelen’. Gingen ze ook mee onder de wol? Dat vermeldt het verhaal niet. Maar ja, die baby’s  groeiden wel en uiteindelijk overstroomden ze de schoot …   

Kloekmoedige moederkloek
Wie sinds jaar en dag een grote plaats in Marijke’s ruime hart  beslaat, is haar familie. Dochter, schoonzoon en twee ‘wolken van kleinkinderen’ passen naadloos in haar bestaan. Wanneer ze over hen vertelt, waan je je er zelf zowat bij. Mij lijkt ze een enige oma: een eigentijdse mix van Mary Poppins en Pippi Langkous. Van Pippi (de tv serie) komt toch ook haar beroemde levensspreuk: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan”. Zij zelf is het levende voorbeeld van deze door dik en dun aangehangen tegelwijsheid. 

Breekbaar en solide
Breekbaar is geen eigenschap die je direct aan Marijke zou koppelen. En toch is het zo, maar wel zeer letterlijk. Zij is namelijk een bevlogen pottenbakker, een ambacht dat haar past. Maar op haar eigen bakkunst na is ze zo solide als een deur. Je kunt op haar bouwen, is mijn ervaring.  
                                                                                 


En als ze geen potten bakt, schildert ze. En als ze niet schildert,  zit ze graag met haar handen in de grond van haar moestuin. Kortom, haar handen staan nooit stil!

Eigenhandig
‘Saaf doen’, riep mijn eenjarige jongste zusje vroeger. Zelf doen. Nou, als er iets is dat Marijke aan het hart gebakken is? Dat dingen haar kunnen overkomen is een kwaad dat zij tot het allerkleinste minimum wenst te beperken. Zelf heeft zij de regie en die wenst zij ook te houden. Alles in eigen hand. Probeer haar maar eens van de bal af te zetten, als zij ermee aan de haal is! Niet voor niets is ze een oud-hockeyster! 

En wel daarom
Ongetwijfeld bevat dit verhaal lacunes. En of het helemaal correct is? Echt de enige die dit kan rechtzetten is Marijke zelf. Als geen ander weet zij met sjeu en aanstekelijke geestdrift uit haar Rijke Rode Leven te putten en daarvan kond te doen. 

Moge zij dit nog lang volhouden.

Marijke Kooi, proficiat! Forever young