'The world will always welcome lovers'

Laatste whatsapp van Gert aan mij: "We zijn weer terug uit Spanje. Ben je helemaal beter ? Onze reis was  leuk en gesláagd. 2 keer gevallen, niet heel erg. We hebben Malaga Cadiz en Ronda bezocht. Steden toenemend mooi. Ronda bestaat uit een Moors en Spaans deel gescheiden door 3 oude bruggen Romeins Moors en Spaans was steil en lastig voor mij. Wel gedaan. Lekker gegeten en lichter geworden. Zie je vast weer gauw." 

Plus een mooie fotoserie.

Een paar dagen later d.d. 19 april 2022 de whatsapp van Mattias, dat Gert plots in eigen huis aan een hartstilstand is overleden.

"Wat te zeggen..
....even niks.
Stil.
In gedachten bij je. En ook bij Gert."

De man, waar ik altijd mee kon steggelen is ineens niet meer hier. Gert Hekma, dé coryfee op het gebied van sexualiteit in al zijn/haar/het's facetten. Nimmer een blad voor de mond. Van 1984 tot en met 2017 was hij een geliefd docent homo- en genderstudies (wat Gert betreft was de betere benaming: flikkerstudies) aan de Universiteit van Amsterdam. 

Gert werd geboren op 24 september 1951 als zoon van een notaris in het Groningse Bedum. In zijn jeugd ontstond zijn fetisj voor satijn, waar hij altijd heel open over was. Aan Folia (interview met Gert door Dirk Wolthekker d.d. 29-06-2017) vertelde hij na zijn pensioen op zijn kenmerkende wijze:

“Als jongetje in Bedum keek ik al naar de satijnen voetbalbroekjes van mijn dorpsgenoten die op zondag naar het voetbalveld gingen, terwijl ik naar de kerk moest. Die jongens bezorgden me een waas voor de ogen. Wat geil! Voetbal was toch zeker veel leuker dan de kerkgang? Tegenover de soberheid van de gereformeerden en hun afkeer van alles wat glimt en glanst, symboliseerde satijn voor mij vrijheid, lichamelijkheid en erotiek. Satijnjongens waren extra aantrekkelijk omdat ze een stof droegen die eigenlijk niet bij mannen paste. Als voetballende ‘satinisten’ waren ze mannelijk en onmannelijk tegelijk. Dat sprak me geweldig aan.”

Als twintiger las ik altijd met rode oortjes en veel plezier zijn columns in een Rooie Flikkers-krantje. Toen ik in 2012 als UvA-alumnus in het bestuur werd gevraagd van de UvA-Pride, ontmoette ik Gert vaker bij de maandelijkse lezingen in CREA.

Bevriend raakten we pas bij gezamenlijke optredens in fora, radio- of tv-uitzendingen. Hij als wetenschapper en ik als ambassadeur voor Roze50Plus. Ik wist me dan gerustgesteld dat zijn onuitputtelijke kennis, kwinkslagen en eruditie in de buurt waren. Hij de denker en ik de doener. Maar ook recht voor zijn raap: "Zou je je tegels in je tuin niet wat rechter kunnen leggen? Ik donder zowat mijn fiets af!", terwijl hij de door hemzelf opgekweekte wonderboom van zijn bagagedrager peutert met de waarschuwing dat het een zeer giftige plant is, waarmee al heel wat mensen zijn omgelegd. Zijn verjaarscadeau (sic) voor mijn 70ste jaardag. Dat brengt mij naar het prachtige - door Gert gekoesterde - dakterras op de derde etage van het huis aan de Oudezijds Voorburgwal, waar Gert en zijn lieve vriend Mattias een immer gastvrije dis aan vrienden en huisgenoten boden. Pittige disputen, veelal over seksualiteit. Alles was bespreekbaar. Ook pedofilie. Gert was daar heel duidelijk over: “Relaties tussen volwassenen en kinderen worden meestal gezien als misbruik door de volwassene, maar het zijn soms juist de jongeren die het initiatief nemen.” Ik kon en kan daar uit eigen ervaring over meepraten en heb uitsluitend positieve herinneringen aan mijn liaisons met leeftijdgenoten en volwassenen (v/m). Gert daagde me regelmatig uit om me daar ook publiekelijk over te uiten. Mij ontbreekt het aan die dapperheid, die Gert onvermoeibaar had. De conservatieve, preutse en oh zóó brave academische wereld heeft een kans gemist om Gert niet tot hoogleraar te benoemen. Maar goed, er is nu een prachtige eigen website, waar Gert's wijze en prikkelende gedachtengoed voor eeuwig is terug te vinden. Chapeau.

Wat zal ik onze schermutselende debatten, de soms naughty twinkeling in Gert's ogen en zijn wijsheid missen. Bij het indrukwekkende meerdaagse afscheidssymposium Ex Libris The world will always welcome lovers bij zijn pensionering in 2017, mocht ik zijn 'bloemenmeisje' zijn: een vaas met tulpen van de ene plek naar de andere plek verplaatsen, koesteren en laten overnachten. Een dierbare vriend is niet meer.




De vijfde en zesde alinea zijn ontleend aan een artikel van Linda Duits in Diep Onderzoek.

Lees verder: 
Stephan Sanders in de Groene: 12 juli 2017 –  nr. 28_29
Dirk Wolthekker in de Folia: 20 april 2022 In memoriam Gert Hekma
Linda Duits in Diep Onderzoek: 20 april 2022 In memoriam: Gert Hekma