Een reisverslag als voorwoord van de voorzitter in onze Flamingo? Nee. Hoewel mijn man en ik net een indrukwekkende reis door Jordanië hebben afgesloten, ben ik niet van plan een reisverslag daarover te schrijven. De indrukwekkende getuigen van tientallen eeuwen beschaving die we in Jordanië zagen, verhalen niet van een LHBT geschiedenis, misschien met enkele uitzonderingen in afbeeldingen op Romeinse vazen van twintig eeuwen geleden. Die kennen we allemaal wel, maar dat zegt weinig over gewone mensen en hun lusten en verlangens in al die voorbije eeuwen.

Ik moest aan onze eigen westerse geschiedenis over homoseksualiteit denken. Tot nog niet zo heel lang geleden, misschien een kleine 150 jaar terug, was er geen sprake van het woord homoseksualiteit, was er geen identiteit die zo heette. Er waren alleen seksuele gevoelens en praktijken die "verkeerd" of erger waren. Later, ergens eerste helft twintigste eeuw,  werd de "gelijkgeslachtelijke liefde" geïncorporeerd in het domein van de geneeskunde, de psychiatrie, als afwijking. En uitingen ervan, met partners die minderjarig waren, waren en bleven nog een tijd strafbaar. En jonge mensen die op mensen van hetzelfde geslacht vielen, werden naar de psychiater gestuurd om behandeld te worden. Er is in de LHBT gemeenschap in de laatste 50 jaar veel aandacht besteed aan deze geschiedenis, en veel geijverd voor de emancipatie en gelijkberechtiging. Het resultaat is dat we "wettelijk ok" zijn en al een tijdje niet meer onder de ziekteclassificatie vallen.

Maar er zijn er zeker onder ons, stadsdorpers, die hebben meegemaakt dat zij in hun jonge of zelfs niet meer zo jonge jaren naar de dokter of psychiater werden gestuurd vanwege hun "tegennatuurlijke neigingen". Het zou de moeite waard zijn als wij een aantal van die verhalen konden verzamelen. Binnenkort wordt aandacht aan dit onderwerp besteed in de media, en wellicht kunnen wij als roze stadsdorp daaraan bijdragen door het leveren van ervaringen van mensen die dit meegemaakt hebben. Ik hoor het graag!