Smashing Pink 25 jaar

Smashing Pink Amsterdam vierde in 2021 haar 25-jarige bestaan met een jubileum tennistoernooi. Bovenal was er de uitreiking van het boek ‘Smashing Pink Amsterdam 25 jaar’ aan de Amsterdamse wethouder Sportzaken, Simone Kukenheim. 

Op een Smashing Pink-sterdag
Heerlijk in de zon
Kuierde ik opgewonden binnen
waar het zo en echt niet anders wezen kon...
door de poort van tennisbaan Amstelpark, waar Smashing Pink huisde, de Amsterdamse gay tennisclub, die haar 25-jarig jubileum vierde op zaterdag 4 september.

De regenboogbanieren volgend viel ik met mijn neus in de ballen. Die waren trouwens gewoon geel en niet roze; om ze beter te kunnen zien, werd mij uitgelegd. Ze mogen dan geel zijn, maar de inborst is helemaal roze!

 

De finales van het jubileumtoernooi werden gespeeld. Ik spoedde mij naar de damesdubbelfinale. Er werd fanatiek vakkundig geplaatst, gemept, gedropt en gelobd. Ik zag een achterwaartse backhandvolley, die ik alleen van tv kende. Het was anticiperen, samenwerken, uitlokken en kijken voor vier. Goed kijken is bijna goed spelen, hoorde ik van M, een Eminence Grise uit de roze tenniswereld. Ballenstratego!

Na een gemiste service beet een speelster in haar racket. Het is helaas nimmer de schuld van het racket of de bal! Samen met de andere toeschouwers juichte of zuchtte ik mee. Hierna was de herenenkelspelfinale, het duel van de eenzame krijgers. Gans andere koffie. In je eentje de hele helft van de tennisbaan bespelen is geen kattenpis. Superfit schoten de gladiatoren van de bal over het gravel heen.

Dubbelhandige backhand, sneaky knaller, ace, breken en terugbreken … nieuw shirtje, petje omkeren, schoppen en op jezelf mopperen, wat aanmoedigend schijnt te werken.

Julius Fucik - Entry of the Gladiators - YouTube

Naast mij zat een jongeman, geheel in zalmroze uitgedost tot en met zijn vingernagels toe. Roze is gelukkig nog steeds en vogue onder de jongere generatie. De finalisten zaten na afloop broederlijk en zusterlijk bijeen aan tafeltjes en hieven het glas: dat hoorde tot de mores van de club. Strijden en daarna proosten. Zou meer moeten gebeuren! Overal was men druk bezig met versieren: ballonnen, slingers, vlaggen, alles in hartverwarmende regenboogkleuren.

De prijsuitreiking volgde. Elke toernooideelnemer kreeg een beker, nou, eerder een stevige mok, met passend opschrift en versierd met het jubileumlogo. Ter afsluiting het groepsportret van alle deelnemers, zo trots als een pauw. Deze foto zou vijfentwintig jaar geleden ongetwijfeld in menig fotoalbum geprijkt hebben. Ach, die pre-digitale tijden!

En dan: de officiële viering van het 25-jarige bestaan van De Club. Iedereenverzamelde zich. Het was tijd voor plechtige, ontroerende, passende en luimige woorden. En bovenal was er de uitreiking van het boek ‘Smashing Pink Amsterdam 25 jaar’, een lijvige glossy, het resultaat van gedegen samenwerking van een groep Smashing Pinkers. Die hadden zich daarvoor letterlijk de benen uit het lijf gelopen, en dat niet eens op gravel!

Het werd aangeboden aan de Amsterdamse wethouder Sportzaken, Simone Kukenheim, die meteen begon te bladeren. Een hoogtepunt was de presentatie aan de Founding Fathers van Smashing Pink, Ed van Betuw en Tom Bijlmer. Zij waren in 1993, in aanloop naar de Gay Games van 1998, begonnen met het organiseren van roze tennistoernooien. “Gezellig een balletje slaan met gelijkgestemden”.

Ed en Tom, toen en nu

Op 28 mei 1996 werd Smashing Pink opgericht. Vanaf 1 januari 1997 was het als eerste Europese lesbian en gay tennisclub ook lid van de Koninklijke Nederlandse Lawn Tennis Bond, het overkoepelend orgaan van de tennissport. Applaus voor hen duurde – terecht! - wel een volle halve minuut. Als kers op de taart werd de vereniging in 2017 vereerd door de Amsterdamse Sportraad met een jaarlijks uitgereikte penning aan een Amsterdammer die zich verdienstelijk heeft gemaakt voor de sport. Enthousiast werd ook gesproken door de KNLTB. Kortom, iedereen die Smashing Pink een warm hart toedroeg deed een duit in het zakje. Er was een staande ovatie voor alle vrijwilligers die de ruggengraat van de club vormen, zonder wie Pink niet eens kon Smashen. En altijd en overal klonk luidkeels die bal. Want op andere banen werd nog ijverig gespeeld.

De Roze Keeltjes, gelegenheidskoor uit eigen kweek, in wit tenue, divers van sok, zongen van toen en altoos: “Maar langs de baan van Gustav Mahler/zag ik de homo’s op de baan/ik was nog jong hoe kon ik weten/Dan dat ik ooit met hen zou gaan”. De Keeltjes dansten, de hele goegemeente swingde mee!

Maar het is pas over als de laatste bal is geslagen. Zo werd de voorzitter van Smashing Pink op de valreep verrast met een giga roze tennisbal, waarop een pluche flamingo zat, eerbetoon van de Roze Stadsdorp-Pers.

Hierna was er gelegenheid de jubileumuitgave zelf aan te schaffen, gestapeld op een tafel met een bijna lichtgevend Shocking Pink satijnen kleed. Overigens was de couturier Elsa Schiaparelli die in 1937 de kleur roze met die naam invoerde, ook de ontwerpster van de eerste tennisshort voor vrouwen. Achter de tafel waar ik deze hotte glossy kocht stond een Roze Stadsdorper. De lidmaatschappen van Smashing Pink en Roze Stadsdorp overlappen soms: ze dubbelen als het ware!
Iedereen verkaste naar de bar waar een beeldige barman, glitz en glamour queen, in een plissé iriserende glitterrobe de drankjes verzorgde. Ella Fitzgerald and Duke Ellington "It Don't Mean A Thing (If It Ain't Got That Swing)" - YouTube

Ik roep u op! Gaat tennissen, gaat kijken en aanmoedigen; lees vooral de leuke leerzame jubileumuitgave ‘Smashing Pink 25 jaar’, dan bedrijf je de sport ook nog passief! Want ook al heb ik geen balgevoel, balinzicht of niet eens balneiging, ik wil toch ijveren voor deze vereniging. Ik zal er naartoe gaan om anderen vakkundig te zien zweten en daarna gezellig te borrelen. Ik ben bovendien ‘Vriend’ geworden van de leukste tennisclub van heel Amsterdam, nee, van de wereld, en ik wens ze nog vele kleurrijke sportieve jaren toe. Moge de bal hierbij het laatste woord hebben.

Tennis Sound effects - YouTube