Een grijzige zondagmiddag, 27 november twee uur. Ik ging uit. Op naar Pink Dance. Ik wilde namelijk een stukje schrijven over de roze danswereld. Mijn hoed op, een paraplu mee, zo stapte ik op lijn 3. Vijf jaar geleden is Pink Dance opgericht. Een van de oogmerken is een plek te creëren waar men elkaar in de dans kan ontmoeten. Het staat open voor iedereen die niet te onderdrukken dansneigingen heeft. Niet alleen lhbtqia+,  maar ook de h van hetero is hartelijk welkom. De hele seniore lettersoep mag zich uitleven in stijldansen, disco, latin … en wat hun hartje begeert.  

Ik steeg uit de tram en belde aan bij Bilderdijkpark 12A. Vol angstige verwachting stapte ik naar binnen. Want ik moet iets opbiechten. Sinds mijn twaalfde jaar verkeren ik en het stijldansen op voet van oorlog!   

Na twee jaren dansles door Dansschool Van Beek in Rotterdam was mijn lot als impopulaire muurbloem met twee linkervoeten bezegeld en het is nooit meer goed gekomen tussen ons. Het Vrije Dansen van de jaren zeventig, waarbij partner en danshouding ver te zoeken waren, is door mij met opgeluchte vreugde omarmd.

Toch had ik een extra paar schoenen met gladde zolen meegenomen. No guts no glory. Gastheer Mario, een van de vrijwilligers, heette mij welkom met koffie en banket. En wat hoorde ik bij binnenkomst? Come sway with me, uit de jaren dertig, een van mijn lievelingsnummers. Thuis dans ik hierbij het vuur uit mijn sloffen met koptelefoon op in mijn huispyjama en waan ik mij in het gezelschap van Fred Astaire en Rita Hayworth.  


 

Ik voelde mij thuis in deze ambiance: sfeervolle verlichting, vriendelijk barpersoneel (vrijwilligers) en een echte DJ die je niet de tent uittoeterde.

Beleefd vroeg ik of ik mocht aanschuiven bij een tafel heren. Ik pakte een stoel en loerde onder de tafel. Als fanatieke schoenenliefhebber kijk ik altijd eerst naar de grond. Met mijn neus in de boter gevallen. Wat een fraai schoeisel: lak, echt of faux croc , suède, allemaal glad van zool en van een verblindende élégance.  

Ook de outfits waren stijlvol. Fraaie jasjes, overhemden en gilets verrieden een goed gebruik van de spiegel. Altijd een blik op jezelf werpen voor je de deur uitgaat. Zelfs een bijou spotte ik, waarvoor wijlen Wallis - de hertogin van Windsor (in 1936 trad de toenmalige Britse koning af om haar te huwen) - zich niet had hoeven te schamen: een diamanté(tot en met alle acht poten) joekel van een spin zat op de revers genesteld van een ware dandy.

Mijn tafelheren en anderen gingen de vloer op en zweefden voorbij. Wat mij direct opviel was de danshouding: niet de stereotype houding waarbij de man zijn vrouwelijke partner in een ijzeren houdgreep heeft geklemd en zij zijdelings neerzijgt als een boeket half verwelkte tulpen. Ik overdrijf met opzet. Neen, soepel bewogen ze zich voort als wuivend bamboe. De Pride spatte ervan af. Een genot voor het oog.  Perfecte muziekkeuze door de DJ die soms dubde als crooner, gans niet onverdienstelijk. Strangers in the Night, I just called to say I love you, Bei mir bist du Schön … de quickstep, de (Engelse) wals, de tango, de rumba en de salsa, door Gloria Estefan erin gebracht met haar Conga Beat. De meeste mannen hadden een vaste danspartner maar soms wisselden ze van partner en van rol: een decente vorm van kruisbestuiving.



En zo hoorde ik dat ze tijdens de Gay Games in Sydney de zesde plaats in de finale Latin Dance hadden bereikt. Geen geringe prestatie, want op dat niveau dansen is echt topsport!   

“Dansen is een lichaamsgesprek”, aldus Bill Monsour tijdens het kopje koffie bij mijn inleidende kennismaking met Pink Dance een week geleden. Het leek wel alsof ik hem geroepen had. En kijk, daar stond hij schitterend gekleed in een wit brokaten colbert. En wat was zijn song? Het Love Theme uit de film Romeo en Julia, voor ons soort mensen Romeo en Julius natuurlijk. In Amerika geldt het als een Gay Anthem. Engelse wals! Ontroerend vond ik, en nog steeds actueel overal ter wereld.  



Ineens ging iedereen de dansvloer op. Ook ik moest er, onder zachte dwang van mijn tafelheren, aan geloven. Line Dance. Heel makkelijk hoor. Maar ik raakte al snel verstrikt in 1,2,3 en dan 1,2 en dan weer terug met draaien. Bij het schrijven ben ik de tel en de draai al kwijt. Maar niet geschoten is altijd mis. En ook bij een chachacha werd ik door mijn lieve lange buurman onder de arm genomen. Dat ging al beter.

Ik begon het dansen zelfs echt leuk te vinden. Latin heeft altijd een streepje voor. “Op die beat wil ik wel de revolutie in”, riep ik al in de jaren zeventig en dat is zo gebleven. Marcheren ligt me niet zo, liever een syncopische huppel! Tevreden keerde ik terug naar mijn stoel en offreerde op mijn beurt een drankje.

“Wanneer is de volgende Pink Dance?”, vroeg ik enthousiast. 26 december. Tweede Kerstdag van 13.30 – 16.30 uur op Bilderdijkpark 12A. Met een welkomstdrankje en dansdemonstratie. Knoopt het in jullie roze oren. De deur staat voor iedereen open.

Ik ben in ieder geval van de partij. Dan hoop ik aan te mogen schuiven bij een damestafel. Wat is er leuker dan mooi aangekleed feestelijk rond te zwieren of de dans in goed gezelschap uit te zitten? Als je nou toch wat aan lijfelijke inspanning wilt doen. Het slaat Nederland in Beweging met stukken.

Lieve Pink Dance. Ik ben hooked. Ik hoop voortaan iedere laatste zondagmiddag van de maand acte de présence te geven. Het was mij een waar genoegen! Thank you for the music! See you at the dance!